Η πολιτισμένη κοινωνία οφείλει να δείχνει σεβασμό στον απόμαχο της ζωής, διότι ο συνταξιούχος δεν μπορεί να δουλέψει και να ξανακερδίσει τα χαμένα, αφού στερείται κατά κανόνα της υγείας των νέων καθώς και φυσικών και πνευματικών δυνάμεων. Εξυπακούεται ότι εννοώ τον μέσο συνταξιούχο άνω των 65 ετών, με 30-40 χρόνια εργασιακό βίο. Τα ανωτέρω αναφέρονται εκτός των άλλων και σε οποιοδήποτε εγχειρίδιο χρηματοοικονομικού σχεδιασμού (financial planning) και οποιασδήποτε επιστήμης, καθώς και σε οποιαδήποτε πολιτισμένη χώρα. Η Κυβέρνηση όμως παίζει ένα επικίνδυνο παιχνίδι με το μέλλον των πολιτών αυτής της χώρας. Επιπλέον με το κόψιμο των συντάξεων, ουσιαστικά «βάζει χέρι» στις καταθέσεις των Ελλήνων φορολογούμενων. Αυτών που επί δεκαετίες με κόπο και πολλαπλές θυσίες προσπαθούσαν να πληρώσουν τις εισφορές τους προς το κράτος. Κάποιοι προχώρησαν τα προηγούμενα χρόνια σε εξαγορές συντάξιμου χρόνου, καταβάλλοντας μεγάλα ποσά στα ασφαλιστικά ταμεία και σήμερα βλέπουν πως αυτά τα λεφτά έγιναν «καπνός».
Η Κυβέρνηση χωρίς οργανωμένο σχέδιο και κάτω από την ασφυκτική πίεση της Τρόικας για την εκταμίευση της έκτης δόσης, κόβει από όποιο λογαριασμό του προϋπολογισμού βρίσκει, εκτός αυτών που υπάγονται στα «δικά της παιδιά».
Η χώρα χρειάζεται σχέδιο που θα μας βγάλει από την κρίση. Αποσπασματικές κινήσεις μόνο κακό κάνουν και φυσικά τα όποια «έκτακτα» μέτρα, μόνο έκτακτα δεν είναι, αφού ανανεώνονται κάθε χρόνο και πληρώνονται και πάλι από τη μεσαία τάξη. Την τάξη που επί χρόνια είναι συνεπής στις υποχρεώσεις της, δεν φοροδιαφεύγει και έχει όλα της τα περιουσιακά στοιχεία στο φως. Και επειδή δεν μπορεί η Κυβέρνηση να κόψει τις δαπάνες των υπουργείων, των οργανισμών, της Προεδρίας και των ίδιων των βουλευτών, όπως και των κομμάτων, «επιτίθεται» και πάλι στους γνωστούς. Αντί να μειώσει τα προνόμια των βουλευτών που είναι προκλητικά χωρίς να φέρνουν τα αναμενόμενα αποτελέσματα, ή έστω τον αριθμό των βουλευτών, επιτίθεται σε πολίτες που επί 35 έτη πλήρωναν εισφορές και παροχές δεν είχαν! Γιατί για παράδειγμα σήμερα να έχουν οι βουλευτές τόσους αποσπασμένους υπαλλήλους από το δημόσιο, συν το επιστημονικό προσωπικό, συν τους αστυνομικούς, συν αυτοκίνητο, συν κτλ, κτλ. Πόσο κοστίζει ο αποσπασμένος δημόσιος υπάλληλος στο ελληνικό κράτος και τι υπηρεσίες προσφέρει; Ας μην γελιόμαστε και ας πούμε για μία φορά τουλάχιστον τα πράγματα με το όνομά τους: Οι περισσότεροι αποσπασμένοι υπάλληλοι απλά τακτοποιούν στο γραφείο του βουλευτή τα «αιτήματα» των πολιτών. Έργο δεν παράγουν, όχι γιατί δεν έχουν τις δυνατότητες και τις ικανότητες, αλλά γιατί ο πολιτικός κόσμος έτσι έμαθε να εκλέγεται και να εργάζεται. Που είναι οι τομείς στην εκλογή βουλευτών που υποσχόταν προεκλογικά ο Πρωθυπουργός;
Την ίδια ώρα εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, πληρώνουν κάθε μήνα εισφορές για να πάρουν μία αξιοπρεπή σύνταξη. Και έρχεται η κυβέρνηση να μειώσει ξανά το ύψος αυτής της σύνταξης (με εξαίρεση δύο ανεξάρτητα Ταμεία με ισχυρότατες διασυνδέσεις με την εξουσία, που τις εισφορές τους μάλιστα τις πληρώνουν τρίτοι), χωρίς να αποζημιώνει τους πολίτες για τα χρόνια που πλήρωσαν. Χωρίς να εγγυάται με αυτήν την κίνηση τη βιωσιμότητα των ταμείων. Χωρίς η ίδια να έχει εξοφλήσει τις υποχρεώσεις της προς τα ταμεία. Πόσα χρήματα χρωστάει ο δημόσιος τομέας στα ασφαλιστικά ταμεία; Τι έχουν κάνει οι αρμόδιοι υπουργοί για την είσπραξη των χρημάτων που χρωστάνε εδώ και χρόνια εταιρείες του δημόσιου αλλά και του ιδιωτικού τομέα; Με τη δημοσίευση και την ανακοίνωση των οφειλετών δεν μειώνεται το έλλειμμα. Αυτοί που χρωστούν πρέπει να πληρώσουν και όχι να γίνουν γνωστοί.
Ο εργαζόμενος κάθε μήνα για τις ασφαλιστικές του εισφορές δίνει το 16% των μικτών αποδοχών του, χωρίς οι υπηρεσίες που του παρέχονται να είναι ανάλογες. Επιπλέον η επιχείρηση καταβάλει ένα επιπλέον 28% των μικτών αποδοχών για εργοδοτικές εισφορές υπέρ του εργαζομένου. Με άλλα λόγια ένας εργαζόμενος χάνει το 45% έως 55% του εργασιακού κόστους του μηνιαίως, ποσό που κατευθύνεται σε παροχές υγείας με αμφίβολη ποιότητα και συνταξιοδοτικές εισφορές σε ένα ταμείο με αβέβαιο μέλλον. Είναι διαφορετικό το κόστος εργασίας για την επιχείρηση και διαφορετικό το έσοδο που έχει ο εργαζόμενος. Πρέπει να ξεκαθαριστεί και να γίνει κατανοητό από όλους πως ενώ ο εργαζόμενος λαμβάνει 14 μισθούς έχοντας πληρώσει τις εισφορές του και στη συνέχεια φορολογείται, ο εργοδότης καταβάλει κεφάλαια που αντιστοιχούν σε 20 μισθούς. Αυτό προκύπτει διότι 14 είναι οι μισθοί για 11 μήνες εργασια+1 μισθός απαιτείται για ενδεχόμενη απόλυση ανά έτος σύμφωνα με τον νόμο+ 1 μισθός για άδεια+ 4,2 μισθοί για εργοδοτικές εισφορές 28% ετησίως. Ποιος εργαζόμενος στο μέλλον θα αποδεχθεί να πληρώνει ασφαλιστικές εισφορές; Η οικονομική, εθνική και κοινωνική ζημιά θα είναι τεράστια από την εφαρμογή αυτής της λανθασμένης πολιτικής της μεγάλης μείωσης των συντάξεων.
Χρειάζεται σχεδιασμός. Η ύφεση κάθε μέρα που περνάει βαθαίνει. Τα μέτρα που έχουν ανακοινωθεί είναι καθαρά εισπρακτικά, προκαλούν το λαϊκό αίσθημα και δεν δίνουν προοπτική στην οικονομία. Οφείλει η κυβέρνηση να κάνει περισσότερα. Οφείλει ο κρατικός μηχανισμός να δουλέψει και να βρει λύσεις. Οφείλει να κοιτάξει το οικονομικό επιτελείο λογαριασμούς του προϋπολογισμού που το ύψος των δαπανών αποτελεί πρόκληση. Οφείλει να επανεξετάσει το σχεδιασμό που υπήρχε για τον αριθμό των στρατοπέδων και να υιοθετήσει προτάσεις που είχαν γίνει για τη μείωσή τους. Να κλείσει τους εκατοντάδες άχρηστους οργανισμούς. Παράλληλα πρέπει να δει συνολικά τα εκπαιδευτικά ιδρύματα, να νοσοκομεία και ό,τι άλλο είχε δημιουργηθεί την τελευταία 20ετία για ψηφοθηρικούς λόγους. Οι εποχές του «πρέπει να φτιάξουμε ένα πανεπιστήμιο και ένα στρατόπεδο, γιατί έχουμε ψήφους στην τάδε περιοχή» τελείωσαν! Όσοι κέρδισαν τόσα χρόνια από τον κρατικό κορβανά και από τον ιδρώτα όλων των πολιτών, κέρδισαν. Δεν μπορεί η χώρα να πληρώνει άλλο. Και φυσικά δεν μπορούν όλα αυτά να χρηματοδοτούνται και από τις εισφορές των φορολογούμενων πολιτών. Δεν μπορούν οι συνταξιούχοι να πληρώνουν άλλο. Αντιθέτως, πρέπει να λογοδοτήσουν όλοι αυτοί που επί χρόνια εκμεταλλεύονταν την περιουσία των ταμείων και χάριζαν ξένα χρήματα.
Το 2002 χαρίστηκαν δυο τρισεκατομμύρια δραχμές προς ορισμένους ισχυρούς τραπεζικούς ομίλους εις βάρος του ΙΚΑ από την τότε Κυβέρνηση χωρίς απεργιακή ή συνδικαλιστική αντίδραση. Το ίδιο έγινε την 5ετια 2004-2008 από την τότε Κυβέρνηση χωρίς οι συνδικαλιστές να απεργήσουν ή/και να αντιδράσουν με κόστος για το ΙΚΑ 1 δις ευρώ. Οι υπουργοί της Κυβέρνησης που ενήργησαν με αυτόν τον τρόπο καθώς και τα πρόσωπα που ωφελήθηκαν είναι γνωστά. Υπάρχει λοιπόν πολιτική, αστική και ίσως ποινική ευθύνη με ονοματεπώνυμο για να διεκδικηθούν αποζημιώσεις υπέρ των Ταμείων. Η τωρινή Κυβέρνηση οφείλει να τις αναζητήσει. Συνδικαλιστές και πολιτικοί ανέχτηκαν να επιβαρύνεται δυσμενώς το ισοζύγιο εσόδων και εξόδων του ΙΚΑ. Η απασχόληση των αλλοδαπών άργησε να εκληφθεί από την Κυβέρνηση ως απώλεια εσόδων. Τη δεκαετία των υψηλών επιτοκίων του 1960 οι καταθέσεις των Ασφαλιστικών ταμείων παρέμειναν άτοκες στη ΤτΕ. Στη συνέχεια χαρίστηκαν από Υπουργούς Εργασίας συντάξεις με πλασματικά ένσημα χωρίς πραγματικές εισφορές σε παλιννοστούντες. 3 Τράπεζες έδιναν αισχροκερδείς τιμές σε βάρος των Ταμείων, κατά τις αγορές και πωλήσεις ομολόγων, σύμφωνα με τα στοιχεία που βρίσκονται στην Επιτροπή της Βουλής για το σκάνδαλο των ομολόγων. Οι Υπουργοί φοβούνται να ζητήσουν τουλάχιστον διόρθωση αυτών των τιμών. Οι Αρχές και οι Διοικήσεις των Ταμείων ανέχθηκαν οι εκτελέσεις σε ομόλογα και μετοχές να γίνονται από Τράπεζες και ΑΧΕΠΕΥ του ομίλου που άλλη εταιρία του ομίλου είχε ορισθεί σύμφωνα με πληροφορίες διαχειριστής με απευθείας ανάθεση χωρίς διαγωνισμό. Ήλεγξε κανείς την καταλληλότητα και την συμβατότητα των επενδύσεων που ενήργησε ο διαχειριστής σε σχέση με τον σκοπό και τις ανάγκες των νυν και των επερχόμενων συνταξιούχων κάθε Ταμείου; Ήλεγξαν οι αρμόδιοι την αποφυγή πολιτικής σύγκρουσης συμφερόντων; Εάν έγινε έλεγχος, αποδόθηκαν ευθύνες την στιγμή που δεν μπορούν να καταβληθούν επαρκώς οι συντάξεις; Πρέπει να μπουν όλα στο τραπέζι και να συζητηθούν από μηδενικής βάσης. Πρέπει εντόκως να αποδοθούν στο ΙΚΑ και στον ΟΑΕΕ τα χρήματα που αδίκως το επιβάρυναν. Πρέπει κάποια στιγμή όλοι να καταλάβουν πως δεν μπορούν να βάζουν συνέχεια «χέρι» στα ταμεία. Κάτω τα χέρια επιτέλους από τα ταμεία και τους συνταξιούχους των Ταμείων.