Οι νεαροί Ιταλοί διαδηλώνουν την αγανάκτησή τους για την ανεργία και την υπεροψία των πολιτικών. Πολλοί κάνουν λόγο για μία «οργισμένη», αλλά και χαμένη γενιά.Η αγανάκτηση των νέων ανέργων ξέσπασε σε δημόσια ομιλία του Ιταλού υπουργού Δημόσιας Διοίκησης Ρενάτο Μπρουνέτα. Μάλιστα μία Ιταλίδα ανέβηκε στο βήμα λέγοντας ότι είναι για πολλά χρόνια άνεργη και ζητά εξηγήσεις από τους πολιτικούς. Ο Μπρουνέτα δεν απάντησε, αλλά εγκατέλειψε την αίθουσα λέγοντας ότι όλοι αυτοί που ζητούν εξηγήσεις αποτελούν σήμερα το χειρότερο πρόσωπο της Ιταλίας.
Το 60% των εργαζομένων ηλικίας 18 έως 29 ετών στην Ιταλία κερδίζει λιγότερα από 1.000 ευρώ το μήνα, ενώ το 30% απλώς δεν έχει δουλειά. Με λίγα λόγια, μόνο το 10% των νέων διαθέτει μόνιμη δουλειά και στοιχειωδώς αξιοπρεπές εισόδημα.
«Μετά από επτά χρόνια με συμβάσεις ορισμένου χρόνου, δεν έχω κάτι μόνιμο, λέει ένας από τους αγανακτισμένους Ιταλούς. Δεν έχω ούτε δικαιώματα, ούτε διακοπές, ούτε κανέναν σεβασμό για τη δουλειά μου»..
Νέοι, καταρτισμένοι, άνεργοι, ψάχνουν…
Οι νεαροί Ιταλοί αντιμετωπίζουν μία μεγάλη και πρωτοφανή αντίφαση: από τη μία πλευρά έχουν σοβαρά προσόντα, πανεπιστημιακή εκπαίδευση και μία θεωρητικά καλή επαγγελματική αφετηρία, αλλά από την άλλη πλευρά βλέπουν ότι όλα αυτά δεν αμείβονται και δεν τους εξασφαλίζουν ένα αξιοπρεπές εισόδημα.
Ο Εμίλιο Σαμαπτίνο από τη Ρώμη δηλώνει επιστήμονας σε ινστιτούτο ερευνών με εισόδημα 800 ευρώ μηναιώς: 800 ευρώ στη Ρώμη στοιχίζει μόνο το νοίκι για μία αξιοπρεπή διαβίωση. Ο λογαριασμός δεν βγαίνει με τίποτα. Έτσι κι αυτός, όπως και οι περισσότεροι νεαροί έως και μεσήλικες, ζει ακόμα με τους γονείς του. Μόνο έτσι μπορούν να ανταποκριθούν στα έξοδα. Διαφορετικά απλώς εγκαταλείπουν τη χώρα, όπως λέει ένας από τους διαδηλωτές που στράφηκαν εναντίον του υπουργού Μπουνέττα:
«Έχουμε εξαιρετικούς επαγγελματίες, έχουμε τους καλύτερους γιατρούς, τους καλύτερους στην ιστορία τη τέχνης. Αλλά τους έχουμε στην Αμερική, στον Καναδά, στη Γαλλία ή τη Γερμανία. Είναι μεγάλη απώλεια για τη χώρα μας».
Η αγανάκτηση στρέφεται κατά της πολιτικής ελίτ
Οι Ιταλοί ακούν και διαβάζουν ότι η οικονομική κρίση δίνει τη θέση της στην ανάπτυξη, αλλά θεωρούν ότι αυτά τα δημοσιεύματα δεν αφορούν τη δική τους χώρα. Οι δείκτες ανάπτυξης παραμένουν σε χαμηλά επίπεδα, ακόμα και στον πλούσιο Βορρά, ενώ ο δημόσιος τομέας δεν υπόσχεται εναλλακτικές λύσεις, αλλά μόνο περικοπές. Πρόσφατα καταργήθηκαν χιλιάδες θέσεις καθηγητών στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Ο νεαρός ερευνητής Εμίλιο Σαμπατίνο υποστηρίζει ότι Σίλβιο Μπερλουσκόνι φταίει για τη σημερινή κατάντια:
«Εξελέγη με πολλές υποσχέσεις, αλλά δεν έκανε τίποτα. Η Ιταλία βρίσκεται σε ακινησία, έχουμε ένα από τα χαμηλότερα ποσοστά ανάπτυξης στην Ευρώπη» δηλώνει ο Σαμπατίνο.
Η αγανάκτηση των νεαρών Ιταλών ήταν και ο λόγος για το ηχηρό «ΟΧΙ» προς τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι στα πρόσφατα δημοψηφίσματα. Ένα όχι που ασφαλώς «πόνεσε» τον Μπαρλουσκόνι περισσότερο από οποιαδήποτε διαδήλωση.