Η άποψή μου είναι πως για την ελληνική χρεοκοπία κατά 2/3 ευθύνονται οι δαπάνες για μισθούς και συντάξεις που πληρώνει ο κρατικός προϋπολογισμός και φτάνουν περί τα 45 δισ. ευρώ ετησίως, όπως έχουμε επανειλημμένα καταδείξει.Για το υπόλοιπο 1/3 περίπου ευθύνεται η υψηλή φοροδιαφυγή η οποία υπολογίζεται σε 12-14 δισ. ευρώ ετησίως με βάση τα στοιχεία που υποστηρίζουν πως τα κρατικά έσοδα στην Ελλάδα φτάνουν περί το 22% του ΑΕΠ σε σύγκριση με το 28% του μέσου όρου της ευρωζώνης.
Η φοροδιαφυγή όμως είναι αποτέλεσμα της διαφθοράς του φοροεισπρακτικού μηχανισμού που έχουν δημιουργήσει τα κόμματα της πελατοκρατίας.
Άλλες χώρες έχουν μικρότερη φοροδιαφυγή, όχι γιατί διαθέτουν πιο έντιμη ράτσα πολιτών, αλλά είτε γιατί οι εφοριακοί και οι πολιτικοί που τους διορίζουν και τους ελέγχουν σαν πολιτικοί προϊστάμενοι είναι περισσότερο έντιμοι, ή ίσως και γιατί οι σχετικοί θεσμοί δεν τους επιτρέπουν να λειτουργούν σαν ασύδοτοι άρπαγες...
Μείωση των δαπανών
Με ρωτούν συχνά γιατί επιμένω πως η λύση του προβλήματος βρίσκεται στη μείωση των δαπανών και όχι απλά στη μείωση της φοροδιαφυγής.
Το πνεύμα της παρασιτικής πελατοκρατίας έχει διαποτίσει τόσο πολύ τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα σε αυτή τη χώρα, που έχουμε ξεχάσει βασικές έννοιες σ’ ό,τι αφορά τις στοιχειώδεις αρχές του όποιου κοινωνικού συμβολαίου, με τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις εκάστου απέναντι στο σύνολο που αυτό συνεπάγεται.
Η απασχόληση στο δημόσιο υπάρχει προκειμένου να εξασφαλίζει τη λειτουργία της κρατικής μηχανής, η οποία τηρεί τους κανόνες που αφορούν τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις καθενός προς τους άλλους, αλλά και να παρέχει στους πολίτες τα αγαθά που αυτοί έχουν αποφασίσει πως πρέπει να παρέχονται από το κράτος...
Ήτοι, παιδεία, υγεία, ασφάλεια, εθνική κυριαρχία, δρόμους κ.ά. αναλόγως...
Δυστυχώς δεκαετίες παρασιτισμού και πελατοκρατίας έχουν δημιουργήσει σε μια μεγάλη μερίδα της κοινής γνώμης την εντύπωση πως η εργασία στο δημόσιο είναι κάτι σαν ένα πρυτανείο που μοιράζει δια βίου μισθούς στους «τυχερούς» που είχαν ή έχουν μπάρμπα στην Κορώνη.
Αν είχαμε λοιπόν μια ισχυρότερη οικονομία η οποία εξασφάλιζε στους πολίτες και τις επιχειρήσεις τα διπλάσια από τα σημερινά εισοδήματα, θάπρεπε να προσλάβουμε τους διπλάσιους δημοσίους υπαλλήλους ή να μειώσουμε τους φόρους στο μισό;
Εγώ πιστεύω το δεύτερο. Το ίδιο πιστεύω πως η μείωση της φοροδιαφυγής δεν πρέπει να μεταφραστεί σε νέες προσλήψεις ή διατήρηση των ήδη υπεράριθμων, αλλά σε μείωση των φόρων των συνήθων φορολογικών υποζυγίων...
Οι πολλοί δημόσιοι υπάλληλοι δυστυχώς δεν βελτιώνουν τις παρεχόμενες από το κράτος υπηρεσίες προς τους πολίτες. Τις υπηρεσίες τις βελτιώνουν οι συνεχείς αξιολογήσεις της απόδοσης και απουσία της αίσθησης της αταραξίας και της αιωνιότητας που φέρνει η μονιμότητα...