Τεράστια και αδιαπέραστα, αν και αόρατα, τείχη φαίνεται να υψώνονται ταχύτατα αυτή την ώρα γύρω από την Ελλάδα. Τείχη που θα την απομονώσουν από τη λοιπή ευρωζώνη, χωρίς όμως και να την απομακρύνουν από την επικράτειά της. Που θα επιχειρήσουν να τη μετατρέψουν σε ένα είδος Σπιναλόγκας, ενός νησιού των λεπρών της Ευρώπης, για να κρατήσουν μακριά την ελληνική «αρρώστια» από τις άλλες χώρες, αλλά και που θα οδηγήσουν την Ελλάδα να ζήσει σε μια γυάλα χωρίς οξυγόνο, όπου οι επικρατούσες συνθήκες ουδεμία σχέση θα έχουν με ό,τι θα συμβαίνει στην ίδια την ευρωζώνη, αλλά και στην υπόλοιπη Ευρώπη, μα πολύ περισσότερο θα θυμίζουν βαλκάνια μιας άλλης, πολύ μακρινής εποχής.Όλα αυτά θα συμβούν αν το νέο διαφαινόμενο σχέδιο για το ελληνικό χρέος πάρει το χαρακτήρα όχι πλέον της ελεγχόμενης, αλλά της εσωτερικής χρεοκοπίας, που τώρα φαίνεται ότι κερδίζει όλο και περισσότερο έδαφος. Τι μπορεί να σημαίνει όμως αυτό μέσα στο περιβάλλον ενός πολυεθνικού νομίσματος;
Αν τα σχετικά σενάρια που διακινούνται πολύ έντονα τα τελευταία 24ωρα γίνουν πραγματικότητα, ο ευρωπαϊκός μηχανισμός, ενισχυμένος μέχρι και στα επίπεδα των 2 τρις. ευρώ, θα κληθεί να αναλάβει μέγα μέρος του ελληνικού χρέους.
Ετσι, αυτό θα γίνει πλέον μια υπόθεση που θα αφορά την ευρωζώνη συνολικά και η ύπαρξη του μηχανισμού εκτιμάται ότι θα «ηρεμήσει» τις αγορές, ταυτόχρονα με τη μη εκδίωξη της χώρας από το κοινό νόμισμα. Η πίεση στο ευρώ εκτιμάται ότι έτσι θα υποχωρήσει πλέον δομικά. Το τι ακριβώς θα γίνει μεταξύ του μηχανισμού και της Ελλάδας ως προς αυτό το χρέος, είναι μια άλλη συζήτηση: δεν θα πρόκειται πάντως για ολική διαγραφή του.
Τα σενάρια, αν και μοιάζουν πιο πολύ με ασκήσεις επί χάρτου που μπάζουν από πολλές μπάντες και πιθανότατα οι «αγορές» θα τα καταρρίψουν κι αυτά, όπως άλλωστε συχνά έγινε μέχρι σήμερα, φαίνεται να κερδίζουν πράγματι έδαφος. Όμως, τι προβλέπουν για τη χώρα μας;
Η κεντρική ιδέα είναι πως θα αναγκαστεί να αντιμετωπίσει εις το εξής με ίδια μέσα το ζήτημα των πραγματικών ισοσκελισμένων προυπολογισμών. Νέος δανεισμός θα είναι αδύνατος για πολλά χρόνια, προγράμματα βοήθειας δεν θα υπάρχουν και η Ελλάδα θα πρέπει να ρυθμίσει πλέον άμεσα εσωτερικά, με δικά της μέσα, τη σχέση εσόδων – δαπανών της και από τη ρύθμιση που θα επικρατήσει, θα είναι απλώς πρακτικά αδύνατον να ξεφύγει.
Στην πραγματικότητα, θα πρόκειται για μια εσωτερική χρεοκοπία που θα λάβει σεισμικές εσωτερικές διαστάσεις, αλλά δεν θα μπορεί να εξαχθεί με τη μορφή κινδύνου. Και που τα αποτελέσματά της θα αρχίσουν να αντιστρέφονται από την ώρα που η χώρα θα μπορέσει να παρουσιάσει πρωτογενή πλεονάσματα.
Για να πετύχει κάτι τέτοιο, δύο θα είναι οι δρόμοι, που θα πρέπει να ακολουθηθούν από κοινού και ταυτόχρονα: να μειώσει δραστικά τις δαπάνες της και να αυξήσει τα έσοδά της. Πώς; Με τρόπους που θα κάνουν ακόμα και το λεγόμενο «Μεσοπρόθεσμο» πρόγραμμα, να μοιάζει με παράδεισο επί της γης…
Θα πρέπει ταυτόχρονα να γίνει δραματική περικοπή στις λεγόμενες, πάλαι ποτέ, ανελαστικές δαπάνες του δημοσίου, με κύριο άξονα τη μαζική μείωση του μισθολογίου του τόσο με απολύσεις όσο και με μειώσεις μισθών, ενώ, ασφαλώς αντίστοιχη θα είναι η εικόνα και στον ιδιωτικό τομέα. Ταυτόχρονα, κάθε τι στο κράτος που κοστίζει χρήματα, θα πρέπει να περικοπεί εξίσου δραματικά: από τις συγκοινωνίες, ως την εκπαίδευση και τα νοσοκομεία.
Στο σκέλος των εσόδων ενός τέτοιου σεναρίου, οι ανάγκες για να μπορέσει το κράτος να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις των εσωτερικών πληρωμών του θα οδηγήσουν σε μαζικές κρατικοποιήσεις – αστραπή με τιμές υποσαχαρίου Αφρικής: αν δεν μπουν λεφτά στα ταμεία, δεν θα είναι δυνατό να πληρωθούν ούτε αυτές οι δαπάνες που θα μείνουν μετά τις απολύσεις και τις μειώσεις…
Αυτές φαίνεται σήμερα να είναι οι γενικές κατευθύνσεις της νέας πολιτικής που σχεδιάζεται στο Βερολίνο για το ελληνικό πρόβλημα, αν και, ουδείς γνωρίζει πραγματικά τι ακριβώς συμβαίνει και σε πλήρες βάθος. Αμφίβολο είναι αν ακόμα και ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου θα αποκτήσει μια συνολική εικόνα στο σημερινό του ταξίδι στο Βερολίνο.
Όπως και να χει πάντως, εκείνου, ότι του πουν θα του πουν.
Γιατί δεν επισκέπτεται τη γερμανική πρωτεύουσα ως πρωθυπουργός, αλλά ως αμίλητος αποδέκτης αποφάσεων και εντολών.
Δεν πάει ούτε για να διαπραγματευτεί, ούτε για να πετύχει.
Πάει για να ακούσει, σε αυστηρό τόνο, ότι πρόκειται να του πει η Γερμανίδα καγκελάριος Μέρκελ και να σκύψει το κεφάλι λέγοντας «ευχαριστώ»…
Είναι φυσικό, θα πουν κάποιοι: το είχε πει άλλωστε από την αρχή, σε ένα από τα πρώτα του υπουργικά συμβούλια, ότι η Ελλάδα θα χάσει την εθνική της κυριαρχία.
Όμως, πέραν της κριτικής που μπορεί να του ασκήσει κανείς για τα δύο χαμένα χρόνια στα οποία κυβέρνησε με καταστροφική αναποτελεσματικότητα τη χώρα, υπάρχει κι ένα ερώτημα που παραμένει:
Εστω και σήμερα, που όλος ο πλανήτης υποτίθεται ότι «τρέμει» την Ελλάδα και τη χρεοκοπία της, γιατί η ελληνική κυβέρνηση δεν αποφασίζει να πιέσει κι εκείνη για τον εξορθολογισμό μιας λύσης;
Γιατί δεν τολμά, ακόμα και σήμερα, να ζητήσει να διαμορφωθούν νέοι όροι που θα καταστίσουν βιώσιμη υπόθεση τη διαχείριση του προβλήματος;
Ετσι κι αλλιώς, η «λύση» που εκκολάπτεται, αν έχει αυτά τα χαρακτηριστικά, θα μετατρέψει την Ελλάδα στο αδιανόητο υβρίδιο μιας «ευρωαλβανίας του Χότζα» του 21ου αιώνα.
Γιατί λοιπόν δεν πιέζει κι η Ελλάδα, ακόμα και απειλώντας για τη μονομερή καταφυγή σε εναλλακτικά σχέδια προκειμένου να βελτιώσει τις συνθήκες – αν ο κ. Παπανδρέου είχε τη διάθεση και την ικανότητα να λειτουργήσει έστω άπαξ αυτή τη στιγμή ως πρωθυπουργός κι όχι ως έπαρχος μειωμένης μάλιστα απόδοσης, θα ήταν καλό να το σκεφτόταν.
Ετσι κι αλλιώς είναι δεδομένο πως η Ελλάδα δεν έχει να χάσει παρά τις αλυσίδες της.
Ενώ οι άλλοι έχουν να χάσουν πάρα πολλά. Αυτό είναι το μόνο κεφάλαιο που διαθέτει η Ελλάδα και οφείλει πια να το αξιοποιήσει με τον πιο άμεσο και επιθετικό τρόπο, ειδικά τώρα που οι μάσκες της «διάσωσης» έχουν πέσει ολοκληρωτικά.
Τα τελευταία αυτά σχέδια που στοιχεία τους έρχονται στο φως, δεν αποσκοπούν παρά μόνον σε αυτό: να θωρακιστούν όλοι οι άλλοι, με την Ελλάδα να καταρρέει εσωτερικά. Γιατί αυτό και μόνον θα συμβεί.
Αραγε, γιατί να τους αφήσουμε; Απλώς και μόνον για να μην κλαίγονται διάφοροι θλιβεροί νεοφώτιστοι δυτικόφρονες υπουργοί του κ. Παπανδρέου ότι θα γυρίσουμε πίσω στο 1941; Μα, αν όλα αυτά γίνουν πραγματικότητα, έτσι κι αλλιώς, εκεί γυρνάμε ήδη…
Τουλάχιστον λοιπόν, ας μην το κάνουμε τόσο εύκολο για εκείνους που μας οδηγούν εκεί, επειδή το έλλειμμα ξέφυγε για μερικά δις ευρώ: είναι τόσο απελπιστικά γελοίο το άλλοθι, που μια μέρα θα θεωρείται το μέγα σύμβολο της γερμανικής πολιτικής υποκρισίας.
Αν λοιπόν μας έχουν ανάγκη να μείνουμε μέσα για να σώσουν το ευρώ, ας πληρώσουν ως οφείλουν – τους το είπαν τόσοι και τόσοι, ακόμα και ο πρώην καγκελάριος Σρέντερ, ότι το ευρώ ανατίναξε το νότο προς όφελος του βορρά.
Αυτό δεν σημαίνει να μην κάνουμε ριζικές αλλαγές και επώδυνες. Ασφαλώς και να τις κάνουμε. Σημαίνει όμως να τις κάνουμε με έναν τρόπο που να μην πεθάνει μια ολόκληρη χώρα, όπως το Βερολίνο και οι άβουλοι λοιποί εταίροι μας σχεδιάζουν σήμερα.
Γιατί αν είναι να πεθάνουμε, ας μην πάμε μόνοι μας – έτσι κι αλλιώς, παρά τις τεράστιες ελληνικές ευθύνες, δεν φταίμε εμείς μόνον για όλο αυτό που συμβαίνει σήμερα. Κάθε άλλο μάλιστα, και το ξέρουν οι πάντες στην Ευρώπη, μόνον εδώ ο ελληνικός ραγιαδισμός δεν επιτρέπει σε πολλούς από εμάς να το δούμε.
Αν λοιπόν είναι να γίνουμε Αλβανία του ‘70, που τάχιστα γινόμαστε, ας το προκαλέσουμε τουλάχιστον εμείς και ας το κάνουμε με τους όρους μας.
Κι αν δεν θέλουμε να γίνουμε, επιτέλους, ας απειλήσουμε: οι ίδιοι μας λένε ότι έχουμε τη δύναμη για κάτι τέτοιο.
Ηρθε η ώρα, να τη χρησιμοποιήσουμε.
Φυσικά, αν ο Γιώργος Παπανδρέου ήταν σε θέση να διαπραγματευτεί το οτιδήποτε προς αυτή την κατεύθυνση, όλα αυτά δεν θα είχαν συμβεί.
Οπότε, τι μπορεί να περιμένει κανείς από αυτούς τους ανθρώπους; Δυστυχώς, απολύτως τίποτα. Το μόνο που θα μπορούσαν, θα ήταν να σηκωθούν να φύγουν αμέσως, πριν δεσμεύσουν τη χώρα για μια ακόμα φορά με νέες «συμφωνίες» θανάτου, όπως ετοιμάζονται και πάλι να κάνουν...