Για μια ακόμη φορά η χαοτική αρρυθμία επανέρχεται στα πανεπιστήμια (μετά την ψήφιση του νέου νόμου για την τριτοβάθμια εκπαίδευση).Έτσι, οι φοιτητές καταλαμβάνουν και «κλειδώνουν» τις σχολές , οικειοποιούμενοι ηγεμονικά και ακατανόητα ένα πεδίο – το δημόσιο πανεπιστήμιο- που δεν ανήκει μόνο σε αυτούς ( ανήκει και στους καθηγητές και στην κοινωνία).
Προφανώς δεν κατανοούν –ή δεν έχουν διαβάσει ποτέ- αυτό που λέει ο γάλλος φιλόσοφος Ντεριντά. Δηλαδή, ότι το πανεπιστήμιο είναι ξένο ( ή ετερογενές) προς κάθε μορφή εξουσίας, είτε αυτή έχει επιχειρηματική διάσταση, είτε άλλη μορφή.
Επομένως είναι πλήρως απαράδεκτο το ότι εμποδίζουν ή απαγορεύουν τους καθηγητές να πάνε στα γραφεία τους ( πράγμα ασύλληπτο για οποιοδήποτε ευρωπαικό ή αμερικανικό πανεπιστήμιο).
Και όλα αυτά φανερώνουν μια εξουσιαστική ή συντηρητική λογική εκ μέρους των φοιτητικών παρατάξεων ( οι οποίες κατά τα άλλα δηλώνουν υποκριτικά ότι είναι «αντιεξουσιαστικές»).
Και βεβαίως όλοι ή πολλοί είχαμε εκφέρει σοβαρές αντιρρήσεις για τον καινούργιο νόμο ( και ιδίως για το μοντέλο διοίκησης).
Όμως η στρατηγική των καταλήψεων και των κλειστών σχολών καταβαραθρώνει ακόμη περισσότερο το δημόσιο πανεπιστήμιο και κυρίως δεν το κάνει λειτουργικό ή ανταγωνιστικό για τα φτωχότερα κοινωνικά στρώματα ( γιατί οι πλούσιοι βουλευτές και οι επιχειρηματίες θα στείλουν τα παιδιά τους στο Χάρβαντ ή την Οξφόρδη, όπου μόνο τα δίδακτρα είναι ογδόντα ή σαράντα χιλιάδες ευρώ αντίστοιχα κατ΄ έτος).
Και υπό την έννοια αυτή προκαλεί αλγεινά συναισθήματα η στάση κάποιων πρυτανικών ή συγκλητικών αρχών , που συνειδητά και σκόπιμα αναβάλλουν τις εξετάσεις για να βοηθήσουν τον αγώνα των φοιτητών κατά του καινούργιου νόμου!
Η παραπάνω στάση των συγκεκριμένων ακαδημαϊκών αρχών είναι και βαθύτατα «αντικοινοβουλευτική», γιατί η περιφρόνηση των ψηφισθέντων νόμων δεν αποτελεί οργανικό στοιχείο μια προοδευτικής ( ή αριστερής) κουλτούρας.
Και ακόμη περισσότερο προκαλεί εντύπωση η στάση κάποιων συνταγματολόγων , που σχεδόν έχουν βγάλει αντισυνταγματικό όλο το νόμο ( λες και η αντισυνταγματικότητα είναι ένα μέγεθος , που ο καθένας μπορεί να το τεντώνει ή να το μικραίνει κατά το δοκούν και όπως θέλει).
Αυτό δεν σημαίνει , ότι δεν κατανοούμε τις ειλικρινείς αγωνίες πολλών φοιτητών , που νοιώθουν εκ των προτέρων ότι είναι απόβλητοι και ότι στο μέλλον δεν πρόκειται να βρουν δουλειά!
Όμως η κατάληψη είναι το σωστό μέσο για να ανατραπεί μια τέτοια θλιβερή πραγματικότητα ( και ιδίως μέσα στο φοβερό περιβάλλον ενός χρεοκοπημένου κράτους);
Και , επιπλέον, το περίφημο άσυλο – όπου υπό τη κάλυψή του έμεναν ακαταδίωκτα ακόμη και κακουργήματα- ή οι αιώνιοι φοιτητές δεν ήταν μεγέθη , που τιμούσαν τα πανεπιστήμια μας ( και αυτά άλλαξαν με τον καινούργιο νόμο).
Ποιο είναι το συμπέρασμα; Δυστυχώς στo πανεπιστήμιο συμβαίνει αυτή τη στιγμή το ίδιο που συμβαίνει και στην ελληνική κοινωνία.
Πολλοί δεν θέλουν να αλλάξει τίποτε από ένα πανεπιστήμιο , που είναι το λιγότερο κομματικοποιημένο και δυσλειτουργικό!
Όπως ακριβώς στην ελληνική κοινωνία οι φοροφυγάδες δεν σταματούνε να φοροδιαφεύγουν, έστω και αν η χώρα μας καταποντίζεται μέσα στα χρέη!
Με άλλα λόγια γαία πυρί μιχθήτω ή ας καταστραφούν τα πάντα, γιατί αυτό μας λένε ουσιαστικά οι θλιβεροί πρωταγωνιστές όλων αυτών των εξελίξεων και στα πανεπιστήμια και στην κοινωνία!