Η συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα στο πλαίσιο της αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους ήταν, κατά την άποψη της Morgan Stanley, ένα σημαντικό λάθος πολιτικής, η οποία έχει αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε το δημόσιο χρέος στις προηγμένες οικονομίες και τον μηδενικό κίνδυνο, και ως εκ τούτου ως ασφαλές καταφύγιο, επισημαίνει η Morgan Stanley. Η επιλογή αυτή ουσιαστικά έχει διευρύνει τα κανάλια μετάδοσης της κρίσης σε όλη την Ευρώπη.
Αν το δημόσιο χρέος δεν είναι πλέον ένα ασφαλές καταφύγιο (safe haven), τότε η ικανότητα των κυβερνήσεων να εφαρμόσουν αντικυκλικές πολιτικές για να αντιμετωπίσουν τις κρίσεις είναι μειωμένες, αφού αποδυναμώνεται σημαντικά η δημοσιονομική πολιτική και τώρα όπου η ανάπτυξη χωλαίνει το κόστος των παραπάνω θα είναι υψηλό, εξηγούν οι αναλυτές της Morgan Stanley.
Η αποδυνάμωση στην ποιότητα της πίστωσης των κυβερνήσεων σημαίνει αποδυνάμωση και για τις τράπεζες και αυτό αυξάνει τον κίνδυνο επιτάχυνσης της απομόχλευσης στους τραπεζικούς ισολογισμούς, με εξίσου σοβαρές οικονομικές συνέπειες.
Πλέον το κουτί της Πανδώρας έχει ανοίξει, τονίζει η Morgan Stanley. Η λύση-μονόδρομος στο πρόβλημα είναι η δημοσιονομική ολοκλήρωση, η οποία να συνοδεύεται από κεντρική χρηματοδότηση από τις κυβερνήσεις, προκειμένου να υπάρξει πλήρης σταθεροποίηση της αγοράς στην Ευρώπη, κατά την άποψη της M.S.
Η εναλλακτική λύση θα μπορούσε τελικά να είναι επανάληψη της διαδρομής των προβλημάτων και σε άλλες κυβερνήσεις και ένα κύμα δημόσιων και ιδιωτικών χρεοκοπιών.
Η ΕΚΤ μπορεί να παράσχει προστασία προσωρινά, γιατί έχει την ικανότητα να ενεργεί ως δανειστής έσχατης ανάγκης. Από την άλλη πλευρά, όμως, αν ενεργεί με αυτόν τον τρόπο, ουσιαστικά οξύνει τις πολιτικές εντάσεις και δεν δημιουργείται μόνιμη λύση.
Καταλήγοντας, η M.S. τονίζει ότι κινούμαστε στη δημιουργία ενός κόσμου δημοσιονομικής κυριαρχίας και μπορεί να είναι πολύ δύσκολο για τις κεντρικές τράπεζες να ομαλοποιήσουν τη νομισματική πολιτική, σε ένα πλαίσιο όπου οι ισολογισμοί των κυβερνήσεων παραμένουν ιδιαίτερα εύθραυστοι και υπάρχει μια σχέση αιτιότητας μεταξύ της νομισματικής πολιτικής και της δημοσιονομικής.