«Το όχι έγινε ναι και η ευρωζώνη σώθηκε», αναφέρει με άρθρο του στη Wall Street Journal ο διευθυντής ερευνών οικονομικής πολιτικής του Ινστιτούτου Hudson, Έρβιν Στέλζερ. Ο κ. Στέλζερ υποστηρίζει ότι οι αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής, είναι προϊόν σκληρών διαπραγματεύσεων και ότι δεν θα λύσει οριστικά την κρίση χρέους και τα ουσιαστικά προβλήματα παραμένουν.
Η συμφωνία περιλαμβάνει μία νέα διάσωση της Ελλάδας ύψους 109 δισ. ευρώ με την συνεισφορά των κρατών - μελών, του ΔΝΤ και μίας εθελοντικής συμμετοχής από τον ιδιωτικό τομέα, η οποία απαιτήθηκε από την κα. Μέρκελ.
Οι αρχικές απειλές του κ. Τρισέ ότι δεν θα δεχόταν ως εγγύηση τίτλους που χαρακτηρίζονται ως χρεοκοπημένοι προσπεράστηκαν.
Ο πρόεδρος της ΕΚΤ πιέστηκε από τους πολιτικούς να συνεχίσει να παράσχει ρευστότητα στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα, ακόμη και εάν η αξιολόγηση της ελληνικής οικονομίας ονομαστεί ως «επιλεκτική» ή «περιορισμένη χρεοκοπία».
Αυτοί που εδώ και καιρό κάνουν έκκληση η νομισματική ένωση να συνοδευτεί από μία δημοσιονομική ένωση είναι ευχαριστημένοι από το γεγονός ότι το EFSF μπορεί να χρηματοδοτήσει την ανακεφαλαίωση των τραπεζών και να επεκτείνει την πίστωση προς τις χώρες που χρειάζονται βοήθεια, αλλά όχι με επαρκή τρόπο.
Με βάση αυτό το πλαίσιο, οι χρηματαγορές της Citigroup υπογραμμίζουν ότι η ευελιξία του EFSF επεκτάθηκε, αλλά είναι σαν να δίνεις «νέα εργαλεία, χωρίς όμως πυρομαχικά», κάτι το οποίο είναι πολύ απογοητευτικό.
Το όριο των 440 δισ. ευρώ είναι ένα μικρό ποσό για την υποστήριξη του ευρωπαϊκού τραπεζικού τομέα και για το ισπανικό και ιταλικό δημόσιο χρέος.
Επομένως, οι πιέσεις σε Ιταλία και Ισπανία αναμένεται να παραμείνουν σε υψηλό επίπεδο, γεγονός που σημαίνει δυσμενείς συνέπειες για τις τράπεζες της Ευρώπης.
Ακόμη και μετά το «κούρεμα» που καταμερίστηκε στον ιδιωτικό τομέα και τη μείωση των επιτοκίων, η Ελλάδα θα συνεχίσει να επιβαρύνεται με ένα δημόσιο χρέος μη - βιώσιμο γύρω στο 150% του ΑΕΠ. Οι οικονομολόγοι του Capital Economics έχουν τις αμφιβολίες τους για το αν το πακέτο από μόνο του θα σημάνει το τέλος της μετάδοσης της κρίσης και θα εμποδίσει την περαιτέρω εμβάθυνση της τους προσεχείς μήνες.
Ακόμη πιο σημαντικό, υπάρχουν πτυχές αυτής της συμφωνίας που θα έχει βαθιές αλλά όχι ορατές συνέπειες. Οι ιδιώτες επενδυτές μπορούν τώρα να αναγνωρίσουν ένα ρίσκο χρεοκοπίας όταν καθορίζουν μία τιμή για τα χρήματα που δανείζουν σε χώρες της ευρωζώνης.
Σε τελική ανάλυση, η ευρωζώνη παραμένει όπως ήταν πριν με την πρόσθεση ενός νέου χαρακτηριστικού. Παραμένει μία ομάδα με τεράστιο διχασμό Βορρά - Νότου, με τα νότια μέλη να έχουν κολλήσει σε μία μη - αναπτυξιακή λωρίδα, ανίκανα να ανταγωνιστούν σε μία παγκοσμιοποιημένη οικονομία. Η ελληνική οικονομία συρρικνώνεται με ένα ετήσιο ποσοστό πάνω του 5% και η ανεργία, που τώρα βρίσκεται στο 15%, ανεβαίνει.
Το νέο χαρακτηριστικό, η δημιουργία επιπλέον εργαλείων για την διευκόλυνση της μεταφοράς πόρων από το Βορρά προς τον Νότο, αυξάνει την πιθανότητα ότι οι νότιοι ουραγοί θα προτιμήσουν τη σταθερή «μετάγγιση» χρημάτων από τις πλουσιότερες βόρειες χώρες από το να δουλέψουν σκληρά για να ισχυροποιήσουν τους εαυτούς τους αλλάζοντας τις λάθος πρακτικές και τις δημοσιονομικές συνήθειες. «Αυτός ο ηθικός κίνδυνος είναι μεγάλος», τονίζει ο αρθρογράφος.