Ο “κώδικας Βενιζέλου” ... (2)

Στο α’ μέρος του άρθρου παρουσιάστηκε η ‘αποκωδικοποίηση’ των δηλώσεων του κ. Βενιζέλου στα Νέα, όσον αφορά στο τμήμα της ‘αξιοποίησης’ της δημόσιας περιουσίας, με την ερμηνεία που δόθηκε να είναι ότι η κυβέρνηση εξετάζει την ίδρυση μίας ανώνυμης εταιρίας διαχείρισης του καλύτερου τμήματος της δημόσιας ελληνικής περιουσίας, το οποίο αφού μετοχοποιηθεί θα αποτελέσει το ενεργητικό της εταιρίας και στη συνέχεια θα γίνει αντικείμενο συναλλαγής με τους δανειστές, ενδεχομένως μέσω ενός swap ή μέσω άλλων χρηματοοικονομικών εργαλείων.

Οι δηλώσεις του Υπουργού στη συνέχεια αποκαλύπτουν ένα ακόμη κρυφό μήνυμα εξίσου μεγάλης σημασίας. Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ο κ.Βενιζέλος (υπογράμμιση δική μου): “αναµένουµε ακόµη τη φυσιολογική - στατιστική αναπροσαρµογή του µεγέθους του ΑΕΠ που θα αυξήσει τον παρονοµαστή του κλάσµατος του δηµοσίου χρέους, ενώ η σταθεροποίηση της κατάστασης θα µας επιτρέψει να µιλήσουµε µε πιο καλούς όρους µε τους ιδιώτες– τράπεζες, επενδυτικά κεφάλαια, ταµεία – που είναι κοµιστές του τµήµατος εκείνου του δηµοσίου χρέους που δεν έχει περιέλθει ακόµα στα χέρια των εταίρων µας στην ευρωζώνη και διεθνών θεσµών, όπως η ΕΚΤ και το ∆ΝΤ. Όλα φυσικά αυτά χρειάζονται ισχυρή πολιτική και κοινωνική στήριξη”.

Τα κράτη συνομιλούν με τους κατόχους παλιού χρέους όταν ξεκινούν διαπραγματεύσεις για την αναδιάρθρωση του. Η διαπραγμάτευση γίνεται κατά κανόνα μέσω ενός ‘διαιτητή’ που στην περίπτωση της Ελλάδας κατά πάσα πιθανότητα θα είναι το ΔΝΤ. Ο κ.Βενιζέλος αναφέρει ρητά ότι η σταθεροποίηση της κατάστασης θα επιτρέψει στην κυβέρνηση να μιλήσει με καλύτερους όρους με τους δανειστές – όχι την Τρόικα – αλλά όσους είναι κάτοχοι χρέους που “δεν έχει περιέλθει ακόμη” σε αυτήν.

Η φράση ‘καλύτεροι όροι’ κατά την εκτίμηση μου αναφέρεται στους όρους της διαπραγμάτευσης της αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους, η οποία λογικά θα γίνει μετά το 2013 μέσω του Μόνιμου Μηχανισμού Στήριξης σε μία διαδικασίαπου στο κόστος της οποίας, θα συμμετάσχουν και οι δανειστές όπως έχει πει επανειλημμένα η κυρία Μέρκελ. Όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό, η Ελλάδα δε θα προχωρήσει αυτοβούλως σε μία αναδιάρθρωση και αυτή δε θα έχει ως αποτέλεσμα μόνο το ‘κούρεμα’ των ελληνικών ομολόγων αλλά θα συνοδεύεται από νέους όρους στους οποίους θα πρέπει να συμφωνήσουν τα αντισυμβαλλόμενα μέρη.

Σε άρθρο μου λίγο μετά την υπογραφή του Μνημονίου είχα υποστηρίξει ότι η Τρόικα δημιούργησε ένα μηχανισμό μεταφοράς τμήματος του χρέους που ήταν ελεύθερο από εμπράγματες ασφάλειες και ενέχυρα από τους δανειστές προς αυτήν, με τη διαφορά ότι το νέο χρέος είναι επιβαρυμένο με εμπράγματες ασφάλειες επί της ελληνικής δημόσιας περιουσίας. Με αυτόν τον τρόπο τμήμα του ‘τοξικού’ χρέους φεύγει από τις τράπεζες και περιέρχεται στην Τρόικα, η οποία, όμως, εξασφαλίζεται από τη δανειακή σύμβαση την οποία έχει υπογράψει με την Ελλάδα. Ο κ. Βενιζέλος έρχεται 10 μήνες αργότερα να επιβεβαιώσει αυτήν τη διαδικασία, ξεκαθαρίζοντας πως όταν αναφέρεται στους όρους με τους οποίους θα μιλήσουμε με τους δανειστές μας για το χρέος, αναφέρεται σε αυτό που “δεν έχει περιέλθει ακόµα στα χέρια των εταίρων µας στην ευρωζώνη και διεθνών θεσµών, όπως η ΕΚΤ και το ∆ΝΤ.”