Ποιος (δεν) θέλει την ελληνική χρεοκοπία;

Το 2010, οι ευρωπαϊκές τράπεζες μόλις συνέρχονταν από το σοκ της κρίσης και δεν μπορούσαν να αντέξουν τις ζημιές από μια ελληνική χρεοκοπία. Ισχύει, άραγε, σήμερα το ίδιο; Μπορούμε, άραγε, να επαναπαυόμαστε στους συσχετισμούς συμφερόντων των τραπεζών, για να πιστεύουμε και σήμερα, ότι κάποια λύση θα βρεθεί πάλι για να αποφύγει αυτή την φορά η Ελλάδα την ελεγχόμενη χρεοκοπία;

Για τα γεγονότα του 2010, η αλήθεια για την ελληνική «διάσωση» έχει αρχίσει πλέον να ακούγεται ακόμη και από τα στόματα κορυφαίων Ευρωπαίων πολιτικών. Σε συνέντευξη που έδωσε ο Χέλμουτ Σμίτ, πρώην καγκελάριος της Γερμανίας, δεν δίστασε να πει ότι «εκείνο που δεν λέγεται είναι, ότι πίσω από τη διάσωση της Ελλάδας βρίσκονται τα συμφέροντα γερμανικών, βρετανικών και γαλλικών τραπεζών».

Οι περισσότεροι Έλληνες δεν περίμεναν από τον κ. Σμιτ να το ακούσουν, αφού το είχαν ήδη αντιληφθεί, ή έστω υποψιασθεί. Μετά το «σκάσιμο» της Lehman, τον Οκτώβριο του 2008, το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα δεν θα άντεχε ένα «κανόνι» κράτους της ευρωζώνης με το μέγεθος μιας Lehman. Γι’ αυτό και ενορχηστρώθηκε η «διάσωση» της χώρας μας, γι’ αυτό και η «σκληρή» Άνγκελα Μέρκελ υποχρεώθηκε τελικά να πει το μεγάλο «ναι».

Αυτοί οι συσχετισμοί, όμως, σήμερα δεν ισχύουν. Σήμερα η κυβέρνηση δεν έχει πλέον στα χέρια της ούτε το τελευταίο… χαρτί του χρεοκοπημένου, αφού δεν μπορεί καν να «τρομάξει» τους πιστωτές της, προειδοποιώντας για τον κίνδυνο να χρεοκοπήσει. Οι ευρωπαϊκές τράπεζες έχουν πλέον σχηματίσει «μαξιλάρια» κεφαλαίων για να αντέξουν ένα «κούρεμα» του ελληνικού χρέους, ενώ και το ίδιο το «πακέτο» των 110 δις. ευρώ λειτουργεί σαν ένα μεγάλο «μαξιλάρι», αφού τα ελληνικά ομόλογα που λήγουν μέσα στη χρονική περίοδο των εκταμιεύσεων του δανείου θα αποπληρωθούν με βεβαιότητα –και δεν είναι λίγα, φθάνουν το 1/3 του συνολικού χρέους. Ακόμη και οι ελληνικές τράπεζες, που λόγω της μεγάλης έκθεσής τους στα ελληνικά ομόλογα θα «τινάζονταν στον αέρα» από μια χρεοκοπία το 2010, σήμερα μπορούν να αντέξουν ένα «κούρεμα» της αξίας των ομολόγων κατά 30%.

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Ότι, πολύ απλά, η Άνγκελα Μέρκελ δεν αισθάνεται πλέον έντονη πίεση από τις τράπεζες για να κάνει κάτι επιπλέον για να διασφαλίσει ότι η Ελλάδα θα αποφύγει μια ελεγχόμενη χρεοκοπία. Αντίθετα, πιέζεται από τους ψηφοφόρους και την Bundesbank ακριβώς για το αντίθετο: να βρει ένα τρόπο για να χάσουν κάτι και οι ιδιώτες πιστωτές της Ελλάδας, ώστε να μην πληρώσουν το λογαριασμό μόνο οι φορολογούμενοι.

Οι συσχετισμοί συμφερόντων, λοιπόν, που το 2010 επέβαλαν τη διάσωση της Ελλάδας, σήμερα «δείχνουν» στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση, αυτή της ελεγχόμενης χρεοκοπίας. Δηλαδή, σε μια συμφωνημένη μείωση της ονομαστικής αξίας του ελληνικού χρέους. Ας μην απογοητευόμαστε, όμως: ίσως τελικά αυτή είναι μια λύση απείρως προτιμότερη, από το να προσπαθήσουμε τις επόμενες δεκαετίες να εξυπηρετήσουμε ένα χρέος 340 δις. ευρώ…