Ο Μπερλουσκόνι αποτελεί πια παρελθόν για την Ιταλία. Όμως η οικονομία διατρέχει ακόμα μεγάλο κίνδυνο. Τί πρέπει λοιπόν να κάνει η νέα κυβέρνηση υπό τον Μάριο Μόντι για να βγει η χώρα από την κρίση χρέους; Πριν από λίγες μέρες η Ιταλία έφθασε να δίνει επιτόκιο πάνω από 7% για τα δεκαετή ομόλογά της για να πείσει τους επενδυτές να τα αγοράσουν. Με παρόμοιο επιτόκιο Ελλάδα, Πορτογαλία και Ιρλανδία είχαν ζητήσει τότε βοήθεια από την ΕΕ και το ΔΝΤ. Οι ειδικοί είναι ωστόσο πεπεισμένοι ότι ο EFSF δεν αρκεί για να βοηθήσει την Ιταλία, την 3η σε ισχύ οικονομία στην ευρωζώνη και προειδοποιούν ότι κάτι τέτοιο θα σήμαινε πιθανότατα το τέλος της ευρωζώνης.
Ο οικονομολόγος Κλέμενς Φουστ, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης πιστεύει ότι αυτό που προέχει τώρα στην Ιταλία είναι η αποκατάσταση της αξιοπιστίας:
«Αν κοιτάξουμε τον οικονομικό σχεδιασμό της χώρας τότε θα διαπιστώσουμε ότι από το 2013 η χώρα θα έχει ισοσκελισμένο προϋπολογισμό. Αυτό θα ήταν καλύτερο ακόμα και από τη Γερμανία. Το μόνο πρόβλημα εδώ είναι ότι προφανώς οι αγορές δεν πιστεύουν τους αριθμούς αυτούς».
Ο Γερμανός οικονομολόγος και σύμβουλος του υπουργού Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, προτείνει την ίδρυση μιας ανεξάρτητης υπηρεσίας προϋπολογισμού. Μια τέτοια κίνηση θα μπορούσε, κατά την άποψή του, να γίνει αμέσως και θα έπειθε τις αγορές περισσότερο από ένα νέο πακέτο μέτρων που αποφασίζεται υπό χρονική πίεση.
Μονόδρομος η περικοπή των δημοσίων δαπανών
Από την πλευρά του ο Άλφονς Βάιχενριντερ από το Πανεπιστήμιο της Φρανκφούρτης είναι σίγουρος ότι ο δρόμος για την έξοδο από την κρίση περνά απαραίτητα μέσα από τις περικοπές των δημοσίων δαπανών.
«Είναι σημαντικό ότι θα πρέπει να επιστρέψει σε κανονικό επίπεδο η σχέση νέου δανεισμού και ΑΕΠ. Κι αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο με έναν ισοσκελισμένο προϋπολογισμό. Που σημαίνει ότι τα κράτη δεν πρέπει να δημιουργούν νέα χρέη και ταυτόχρονα να παρουσιάζουν πραγματική οικονομική ανάπτυξη».
Οι δύο οικονομολόγοι Κλέμενς Φουστ και Άλφονς Βάιχενριντερ συμφωνούν ότι η ΕΚΤ δεν πρέπει να συνεχίσει χωρίς κανένα περιορισμό την αγορά ομολόγων χωρών όπως η Ελλάδα, η Ιταλία και η Ισπανία. Κατά την άποψή τους μια τέτοια τακτική θα οδηγούσε στο να ατονήσουν οι προσπάθειες των χωρών αυτών να νοικοκυρέψουν τα οικονομικά τους.