Οι «δηλητηριώδεις» όροι του μνημονίου

Μπορεί η Ελλάδα να προχωρήσει σήμερα μονομερώς σε στάση πληρωμών προς τους πιστωτές της; Αν το κάνει, ποιες θα είναι οι συνέπειες; Και πώς σχετίζονται όλα αυτά με τη δημόσια περιουσία και τον κίνδυνο μαζικών κατασχέσεων από τους επίσημους πιστωτές της χώρας;

Όταν ξέσπασε η θυελλώδης συζήτηση για το μνημόνιο δανεισμού των 110 δις. ευρώ, τον περασμένο Μάιο, η ελληνική κοινή γνώμη καθοδηγήθηκε εντέχνως να κοιτάξει το δέντρο, για να χάσει από το οπτικό πεδίο της το δάσος. Συζητήσεις επί συζητήσεων αναλώθηκαν στις περικοπές μισθών στο Δημόσιο, τις μειώσεις συντάξεων και στα άλλα μέτρα που αποδέχθηκε η κυβέρνηση με το μνημόνιο.

Όμως, πέρασαν απαρατήρητοι οι πραγματικά δηλητηριώδεις όροι δανεισμού του μνημονίου, τους οποίους η κυβέρνηση –όχι τυχαία- δεν έχει τολμήσει καν να φέρει στη Βουλή προς συζήτηση: η σύμβαση δανεισμού δεν έχει περάσει και ούτε θα περάσει από τη Βουλή προς έγκριση, όπως προβλεπόταν αρχικά, προφανώς για να μη χρειασθεί να συζητηθούν αυτοί οι ταπεινωτικοί και εθνικά επιζήμιοι όροι. Αντί της έγκρισης από τη Βουλή, βρέθηκε η βολική λύση της υπογραφής της σύμβασης από τον υπουργό Οικονομικών με εξουσιοδότηση της Βουλής και οι περισσότεροι Έλληνες θα αργήσουν πολύ να καταλάβουν τι πραγματικά συνομολόγησε η κυβέρνηση για να αποφύγει μια ανεξέλεγκτη χρεοκοπία.

Εν ολίγοις, το μνημόνιο ήταν μια σύμβαση ενυπόθηκου δανεισμού. Σε περίπτωση οποιασδήποτε αδυναμίας πληρωμής δόσεων δανείων, προς ιδιώτες ή προς επίσημους πιστωτές, οι επίσημοι πιστωτές της χώρας μπορούν να κατασχέσουν την ιδιωτική περιουσία του Δημοσίου. Τι σημαίνει ιδιωτική περιουσία του Δημοσίου; Όλα τα στοιχεία ενεργητικού που έχουν εμπορική αξία (εξαιρούνται, ευτυχώς, τα ιστορικά και εθνικά μνημεία, τα πάρκα, οι θάλασσες, τα κατοικημένα νησιά και ό,τι άλλο δεν μπορεί να πουληθεί).

Στην πραγματικότητα, υπογράφοντας το μνημόνιο, η ελληνική κυβέρνηση ουσιαστικά παραιτήθηκε από οποιαδήποτε μελλοντική δυνατότητα μονομερούς αναδιάρθρωσης του χρέους, αφού κάθε τέτοια κίνηση θα ενεργοποιούσε τις διαδικασίες κατάσχεσης της δημόσιας περιουσίας, που τώρα όλοι συζητούν αν και πώς θα αξιοποιηθεί ή θα εκποιηθεί.

Ο αναπληρωτής καθηγητής του Τμήματος Οικονομικών Επιστημών του ΑΠΘ, Δημήτρης Μαρδάς, δημοσίευσε ένα σύντομο άρθρο για το θέμα αυτό, που θεωρούμε ότι αξίζει να αναδημοσιεύσουμε:

«Πολλά ακούγονται τελευταία για την αναδιάρθρωση του χρέους μας. Κάποιοι μιλούν για τη μονομερή αναδιάρθρωσή του, με την έκδοση ενός ομολόγου αξίας ίσης με το χρέος μας (ΛΑ.Ο.Σ) και σε χρόνους αποπληρωμής της δικής μας αρεσκείας κ.λπ.

Έχοντας υπόψη τα όσα αποδεχθήκαμε μέσω του Μνημονίου το 2010, το πρώτο συμπέρασμα που προκύπτει είναι το ακόλουθο: Μετά το Μάιο του 2010 έχουμε χάσει το δικαίωμα της μονομερούς αναδιάρθρωσης του χρέους μας. Μόνο με τη διαδικασία της συναινετικής αναδιάρθρωσης με τους πιστωτές μας, μπορούμε να μεταθέσουμε το χρόνο αποπληρωμής του, να το επαναγοράσουμε κ.ά.

Αν ακολουθήσουμε την επιλογή της μονομερούς αναδιάρθρωσης του χρέους η εκποίηση της δημόσιας περιουσίας είναι μονόδρομος.

Το ανωτέρω προκύπτει από τον συνδυασμό Άρθρων της Σύμβασης που υπέγραψε η ελληνική κυβέρνηση. Αναλυτικότερα, μονομερής αναδιάρθρωση καταδεικνύει την αδυναμία αποπληρωμής των 110 δις ευρώ στους χρόνους που συμφωνήθηκαν. Αν υπάρχει λοιπόν αδυναμία εξόφλησης του χρέους, τότε αυτό οδηγεί στην καταγγελία της εν λόγω Σύμβασης. Στην περίπτωση αυτή, το ανεξόφλητο κεφάλαιο είναι άμεσα απαιτητό μαζί με τους τόκους σύμφωνα με την παράγραφο 1 του Άρθρο 8.

Επίσης, καθώς δίνεται προτεραιότητα στους δανειστές των 110 δις έναντι των άλλων (κατά την παρ. 2 του Άρθρου 4), η αδυναμία αποπληρωμής του δανείου μπορεί να ενεργοποιήσει, υπέρ των εν λόγω δανειστών, τις διατάξεις της παραγράφου 5 του Άρθρου 15, που αναφέρονται στην παραίτηση μας από κάθε ασυλία αναφορικά με τα περιουσιακά στοιχεία μας!!!

Μια τέτοια εξέλιξη, αναπόφευκτα θα οδηγήσει σε εκποίηση και όχι αξιοποίηση της περιουσίας του Δημοσίου. Οπότε η λανθάνουσα γλώσσα του Ντερούζ ίσως σκιαγραφούσε το υπό προϋποθέσεις μέλλον μας. Όλα θα κριθούν στη Σύνοδο Κορυφής της 25ης Μαρτίου και στο τι τελικά θα επικρατήσει»!

Αυτά γράφει ο καθηγητής Μαρδάς. Η στήλη από την πλευρά της αισθάνεται την υποχρέωση να απευθύνει ένα απλό ερώτημα προς την κυβέρνηση: πότε, επιτέλους, θα γίνει μια πραγματική δημόσια συζήτηση και ενημέρωση της κοινής γνώμης για τους «δηλητηριώδεις» όρους του μνημονίου; Ή, για να το θέσουμε διαφορετικά: Ως πότε η κοινή γνώμη αυτής της χώρας θα μένει στο σκοτάδι, όσον αφορά τις τεράστιες εκχωρήσεις εθνικής κυριαρχίας που συνοδεύουν το περιβόητο μνημόνιο;