Μία από τις μεγαλύτερες ελβετικές τράπεζες η UBS, προτείνει δια στόματος των αναλυτών της ‘κούρεμα’ του ελληνικού χρέους κατά 70%, το αργότερο μέχρι τον Μάρτιο του 2012, σύμφωνα με τη Deutsche Welle. Ο γνωστός ελβετικός κολοσσός που τα τελευταία χρόνια έχει ζήσει ισχυρές αναταράξεις και κατολισθήσεις στο επενδυτικό του κύρους, λόγω κρίσης και παράνομων δραστηριοτήτων στελεχών του, επιμένει ότι ο μόνος δρόμος είναι ένα γενναίο κούρεμα της τάξεως του 70%.
Ο Σάντρο Μερίνο, αναλυτής του τμήματος πιστωτικής στρατηγικής, υπογραμμίζει πως η Ελλάδαέχει ουσιαστικά χρεοκοπήσει και πως είναι αδύνατον να εξυπηρετήσει πια το χρέος της. Γι’ αυτό «το ύψος του ‘κουρέματος’ στο ελληνικό χρέος πρέπει να αγγίξει το 70%. Δηλαδή από το ελληνικό χρέος που ξεπερνάει τα 300 δισεκατομμύρια ευρώ οι επενδυτές πρέπει να υπολογίζουνπως θα χάσουν πάνω από 200 δισεκατομμύρια.»
‘Κούρεμα’ με πρώτο και δεύτερο γύρο
Τα ποσά είναι τεράστια γι’ αυτό ο Τόμας Βάκερ, ο επικεφαλής του τμήματος πιστωτικής στρατηγικής της UBS, προτείνει ή μάλλον θεωρεί δεδομένο το σταδιακό ‘κούρεμα’, δηλαδή: «δεν θα ισχύσει ταυτόχρονα για όλους τους επενδυτές. Αλλά θα πρέπει να υπάρξει πρώτος γύρος για τους ιδιώτες πιστωτές και δεύτερος γύρος για τους θεσμικούς.»
Επομένως η τσιμπίδα του ‘κουρέματος’ θα πιάσει και θεσμούς όπως π.χ. την ΕΚΤ. Ο Ελβετός οικονομολόγος υποστηρίζει πως αυτό είναι αναπόφευκτο, αλλά εκτιμά ότι η ΕΚΤ μπορεί να το αντιμετωπίσει και μάλιστα όπως υποστηρίζει «πολύ πιο εύκολα από ότι μια χώρα. Γιατί μια χώρα επιβαρύνει τον προϋπολογισμό της, ενώ η ΕΚΤ μπορεί να εκδώσει χρήμα και να βρει διέξοδο στο πρόβλημα.»
Οι Ελβετοί αναλυτές σπεύδουν τέλος να σημειώσουν ότι το ‘κούρεμα’ δεν λύνει όλα τα προβλήματα της Ελλάδας, και κυρίως δεν προωθεί την ανάκτηση της ανταγωνιστικότητάς της.
Με δεδομένη δε την δυσκαμψία της ΕΕ και της ευρωζώνης στη λήψη αποφάσεων εκτιμούν πως θα συνεχιστεί το μπάλωμα και η σταδιακή δρομολόγηση λύσεων. Δηλαδή: η ευρωζώνη θα παραμείνει επιρρεπής σε κρίσεις, διότι με τα σημερινά δεδομένα ούτε η ριζοσπαστική λύση της κατάτμησης της ευρωζώνης, ούτε η δημοσιονομική ενοποίηση συνιστούν ρεαλιστικές και άμεσες προοπτικές.