Αν κρίνουμε από τις συνήθεις εικόνες της κρίσης της Ευρωζώνης η προηγούμενη εβδομάδα ήταν καλή. Μετά την περίφημη συνάντηση των Υπουργών Οικονομικών και κεντρικών τραπεζιτών του κόσμου το περασμένο Σαββατοκύριακο στην Ουάσιγκτον, η Γερμανία συμφώνησε στη διεύρυνση των αρμοδιοτήτων του ευρωπαϊκού μηχανισμού διάσωσης ύψους 440 δις ευρώ. Το πιο σημαντικό είναι βέβαια πως η απείθαρχη Σλοβακία μοιάζει έτοιμη να συνδιαλλαγεί. Οι επιθεωρητές της τρόικας, δηλαδή της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της ΕΚΤ και του ΔΝΤ επέστρεψαν στην Αθήνα για να συνεχίσουν την αξιολόγηση του ελληνικού προγράμματος. Και οι τιμές των γαλλικών τραπεζών, που είχαν κυριολεκτικά σαρωθεί εξαιτίας των φόβων για απόσυρση των αμερικανικών αμοιβαίων κεφαλαίων διαχείρισης διαθεσίμων από την Ευρώπη και της υψηλής έκθεσης τους στο ελληνικό και ιταλικό χρέος, κατέγραψαν σημαντική άνοδο.
Παρόλα αυτά θα ήταν ανόητο να θεωρήσουμε ότι τα χειρότερα πέρασαν. Το μεγαλύτερο μέρος της πολιτικής προόδου που έχει επιτευχθεί έχει σχέση με την ευρωπαϊκή συμφωνία της 21ης Ιουλίου, που όμως είναι ήδη χτεσινή ιστορία. Εντωμεταξύ, απ’ όλες τις ιδέες που συζητούνται είτε ιδιωτικά είτε δημόσια, καμιά δεν πλησιάζει σε κάτι που θα λέγαμε ολική λύση, ικανή να λύσει το πρόβλημα χρέους της Ευρωζώνης. Και βραχυπρόθεσμα η Ελλάδα θα συνεχίσει να δοκιμάζει τα νεύρα των επενδυτών. Η τελευταία δόση της ελληνικής βοήθειας ύψους 8 δις ευρώ φαίνεται ότι θα εγκριθεί στα μέσα Οκτωβρίου – υποτεθήστω βέβαια ότι η τρόικα θα αξιολογήσει θετικά την ελληνική οικονομία – ενώ στις 22 Οκτωβρίου θα πρέπει να αποπληρωθεί κουπόνι που λήγει ύψους 1.1 δις ευρώ.
Και στη συνέχεια, τι; Όλα τα μάτια είναι στραμμένα στη σύνοδο των 20 πλουσιότερων οικονομιών του κόσμου που θα γίνει στις Κάνες στις αρχές Νοεμβρίου όπου σύμφωνα με τις υποσχέσεις των Ευρωπαίων στη σύνοδο της Ουάσιγκτον, θα δοθεί επιτέλους μια αποφασιστική λύση προκειμένου να μην διακυβευθεί μια νεά ύφεση στην παγκόσμια οικονομία. Δεν ξέρουμε αν όντως πρέπει να περιμένουμε κάτι από τις Κάνες και τι, είναι όμως αλήθεια ότι πυκνώνουν τα στοιχεία συναίνεσης στο ότι η πραγματική λύση στο πρόβλημα χρέους της Ευρωζώνης θα πρέπει να έχει πολλές διαστάσεις.
Και πως τα βασικά στοιχεία της μπορούν να περιλαμβάνουν την περαιτέρω επέκταση των κονδυλίων του ευρωπαϊκού μηχανισμού διάσωσης, μια πιο ρητή δέσμευση στήριξης από την πλευρά της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και μια αποφασιστική προσπάθεια για ‘απομόνωση’ του ελληνικού προβλήματος. Με δεδομένα όλα τα πολιτικά εμπόδια που αυτά συνεπάγονται, οι επενδυτές καλό είναι να χαίρονται όταν μπορούν να χαρούν. Η περασμένη εβδομάδα ήταν καλή, αλλά έχουμε πολλές δύσκολες εβδομάδες μπροστά μας.