Σκοτεινιά μπροστά…

Δεν είναι ευχάριστο να μιλάς για δυσμενείς προοπτικές. Εν τούτοις η χώρα δύσκολα θα ξεφύγει από εξελίξεις στενάχωρες και ίσως εξουθενωτικές. Τα μέτρα που πήρε η κυβέρνηση, δυσάρεστα αλλά αναγκαία, είναι δυστυχώς αποκλειστικά εισπρακτικής φύσης. Φόροι άμεσοι και έμμεσοι και μείωση μισθών και επιδομάτων στον δημόσιο τομέα στοχεύουν σε μείωση του ελλείμματος. Αύξηση δηλαδή δημοσίων εσόδων και κάποια μείωση δαπανών. Τα προβλήματα εδώ είναι κυρίως δύο. Όλα αυτά τα μέτρα αποσκοπούν στην διευκόλυνση του εξωτερικού δανεισμού της χώρας. Που βέβαια χρεώνει παραπάνω την χώρα. Δίχως να λύνει μακροπρόθεσμα κάποιο πρόβλημα. Είναι μια μαύρη οικονομική τρύπα που καταβροχθίζει συνέχεια καινούργιους πόρους.

Το άλλο πρόβλημα είναι η βαθιά ύφεση στην οποία θα μπεί η χώρα, κυρίως με τους νέους υψηλούς φόρους. Η άνοδος των τιμών που φυσιολογικά θα ακολουθήσει την άνοδο του ΦΠΑ, ακόμα και στους κρατικοελεγχόμενους φορείς, θα συνοδευθεί από κάμψη της κατανάλωσης. Αυτό θα σημάνει κρίση στην μεταποίηση και το εμπόριο με προφανείς αρνητικές επιπτώσεις στην απασχόληση και την παραγωγή. Ακρίβεια λοιπόν μαζί με ανεργία και κρίση στην αγορά. Η κλασσική δηλαδή φόρμουλα του στασιμοπληθωρισμού. Που φυσιολογικά θα μειώσει την παραγωγή του ακαθάριστου εθνικού μας προιόντος. Δεν χρειάζεται ειδικές γνώσεις για να καταλάβει κάποιος πως έτσι τα αποτελέσματα των μέτρων που πάρθηκαν θα είναι και στατιστικά απογοητευτικά. Διότι αύξηση φόρων (κι αν ακόμη είναι επιτυχής) και μείωση δαπανών, με παράλληλη όμως κάμψη του εθνικού προιόντος, δεν πρόκειται στατιστικά να αλλάξει το οτιδήποτε στο έλλειμμα.

Το ελληνικό οκονομικό πρόβλημα δεν είναι ταμειακό. Είναι κυρίως διαρθρωτικό. Αλλά επέμβαση στο διαρθρωτικό μέρος της ελληνικής οικονομίας θα έχει σημαντικές πολιτικές συνέπειες. Είναι αδύνατον να αιτιολογηθεί μέσα από σοσιαλιστικές δοξασίες. Και θα ξενίσει βαθιά μια κοινωνία μαθημένη να ζεί σε ένα κλίμα που τα περιμένει όλα από την περίφημη, αλλά πλέον αναξιόπιστη, «πολιτεία». Το ζήτημα δεν είναι οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων. Αλλά ο αφύσικα μεγάλος τους αριθμός και ο ρόλος τους στον απόλυτο σχεδόν στραγγαλισμό της δυναμικής της κοινωνίας.

Διαρθρωτικές αλλαγές σήμερα δεν μπορούν να σημαίνουν τίποτε άλλο από «λιγότερο κράτος». Λιγότεροι δηλ. φορείς, λιγότερες διαδικασίες, λιγότερες άδειες, εγκρίσεις και κανονισμοί. Λιγότερες τέλος παρεμβάσεις στην λειτουργία της οικονομίας. Αυτό που στην πραγματικότητα όλα αυτά σημαίνουν είναι λιγότεροι, σταθερότεροι και απλούστεροι φόροι, οπωσδήποτε λιγότεροι δημόσιοι υπάλληλοι (αναπόφευκτες δηλ. απολύσεις) και ένα ευέλικτο σύστημα εργασιακών σχέσεων. Ελεύθερες δηλ. απολύσεις, ώστε να υπάρξουν πολύ περισσότερες προσλήψεις.

Είναι εντελώς ακατανόητες οι κραυγές συνδικαλιστών και κομμάτων της Αριστεράς που στρέφονται εναντίον κάθε παρόμοιας ιδέας. Η ουσιαστική απαγόρευση των απολύσεων, που ισχύει σήμερα, οδηγεί σε απαγόρευση των προσλήψεων, κάτι που εξ ίσου σημειώνεται σήμερα, με την διόγκωση της ανεργίας. Ουδείς προσλαμβάνει ανθρώπους για να τους απολύσει. Θα το κάνει μοναχά αν δεν του κάνει την δουλειά που του ζητάει, η αν χρειασθεί να αλλάξει επιχειρηματικό προσανατολισμό. Κάθε εργασιακό εμπόδιο σε όλα αυτά οδηγεί σε κλείσιμο επιχειρήσεων και σε μαζικές απολύσεις. Προτιμότερη λοιπόν είναι η διευκόλυνση των προσλήψεων παρά η απαγόρευση των απολύσεων.

Σε τηλεοπτική εκπομπή του BBC «ανακρίθηκε» ο Hugh Hendry, επικεφαλής του μεγαλύτερου βρετανικού hedge fund. Ο κατ’ εξοχήν λοιπόν κερδοσκόπος, που κατά πολλούς έλληνες παρατηρητές και πολιτικούς υπονομεύει την καλοπέραση των ελλήνων, ήταν εξαιρετικά αποκαλυπτικός. «Εγώ» τόνισε ρισκάρω τα χρήματα τα δικά μου και των πελατών μου ποντάροντας πάνω στο ενδεχόμενο πως οι έλληνες δεν θα βάλουν σε τάξη το σπίτι τους. Από αυτούς εξαρτάται να με διαψεύσουν και να με καταστρέψουν οικονομικά. Προσφέρω ουιαστικά υπηρεσία. Γιατί τους πιέζω σε πραγματικούς χρόνους να τακτοποιήσουν την δημοσιονομική αναρχία που επικρατεί στην χώρα τους.»

Η καχυποψία που υπάρχει για την συνέπειά μας σε λόγους και έργα είναι το μεγαλύτερό μας πρόβλημα. Με λίγα λόγια, δεν μας πιστεύουν. Κι’ όταν μειώνουμε μισθούς και επιδόματα στο δημόσιο αλλά την ίδια ώρα διορίζουμε κόσμο στην Βουλή, εξαιρούμε από τις ταμειακές μηχανές τα περίπτερα και τα βενζινάδικα, διατηρούμε κλειστά επαγγέλματα και δίνουμε επιδόματα σε λιμενεργάτες δεν βελτιώνουμε την σχετική μας εικόνα.

Ο Θεός λοιπόν να βάλει το χέρι του.

Α.Ανδριανόπουλος