Η υποκρισία της Α. Μέρκελ

Η γερμανική κυβέρνηση έχει σηκώσει ψηλά τη σημαία της διαφάνειας στην ευρωζώνη: θέλει να ξέρει τα πάντα για το τελευταίο κρυμμένο έλλειμμα του τελευταίου ελληνικού ή πορτογαλικού δημόσιου οργανισμού, θέλει η Eurostat και οι τεχνοκράτες της Κομισιόν να ρίξουν φως σε όλες τις πτυχές της δημοσιονομικής διαχείρισης των υπερχρεωμένων χωρών της ευρωζώνης. Όταν πρόκειται, όμως, για τις δικές της τράπεζες, γίνεται ξαφνικά μυστικοπαθής.

Τις τελευταίες ημέρες επανεμφανίζονται οι πληροφορίες, που θέλουν το Βερολίνο να θέτει το ένα «βέτο» πίσω από το άλλο, σε ό,τι αφορά τις διαδικασίες των τεστ αντοχής των ευρωπαϊκών τραπεζών. Θέλει λιγότερη διαφάνεια, πιο «χαλαρά» κριτήρια, πιο «χαλαρά» οικονομικά σενάρια, στα οποία θα δοκιμασθούν οι τράπεζες. Και αρνείται πεισματικά να αποδεχθεί, ότι μετά τα stress test θα χρειασθεί να προσφέρει το Δημόσιο σημαντικές κεφαλαιακές ενισχύσεις, ιδιαίτερα στις περιφερειακές τράπεζες.

Η στάση των Γερμανών φαίνεται ότι θα μετατρέψει και αυτά τα τεστ αντοχής σε μια φάρσα, όπως ακριβώς εξελίχθηκαν και τα τεστ του περασμένου καλοκαιριού. Ο πήχης θα τεθεί αρκετά χαμηλά, τόσο ώστε να μπορούν να τον περάσουν και οι πιο αδύναμες γερμανικές τράπεζες, ίσως με κάποιες οριακές εξαιρέσεις τραπεζών, που θα χρειασθούν μια μικρή κεφαλαιακή ενίσχυση. Επειδή, όμως, οι γερμανικές τράπεζες έχουν καλά κρυμμένους πολλούς «σκελετούς στις ντουλάπες», η ποιότητα των ελέγχων θα μείνει στον ελάχιστο κοινό παρονομαστή και δεν θα αποτελέσουν το εφαλτήριο για την εξυγίανση του τραπεζικού συστήματος, που είναι αναγκαία για την υπέρβαση της κρίσης χρέους.

Η Άνγκελα Μέρκελ αποκαλύπτει με τη στάση της κυβέρνησής της στα θέματα εποπτείας των τραπεζών, πόσο υποκριτική είναι η αυστηρή στάση της Γερμανίας έναντι της Ελλάδας: η γερμανική κυβέρνηση θέλει πάση θυσία να αποφύγει, εν μέσω συνεχών εκλογικών αναμετρήσεων στα ομόσπονδα κρατίδια της Γερμανίας, να αναγνωρίσει το πρόβλημα των τραπεζών και να τους προσφέρει τις αναγκαίες κρατικές ενισχύσεις, γιατί φοβάται ότι αυτό θα της κοστίσει πολιτικά. Οι Γερμανοί ψηφοφόροι δυσανασχετούν για τα δάνεια της κυβέρνησής τους στους «τεμπέληδες του Νότου», αλλά θα εξοργίζονταν περισσότερο, αν η κυβέρνηση έδινε τις ενισχύσεις που πραγματικά χρειάζονται οι τράπεζες.

Έτσι, η κ. Μέρκελ προτιμά να διατηρεί καλά κρυμμένους τους «σκελετούς» του τραπεζικού της συστήματος, που ουσιαστικά αποτελούν μια διαρκή απειλή στη σταθερότητα της ευρωζώνης, ενώ την ίδια ώρα κάνει ατέλειωτα κηρύγματα στους πρωθυπουργούς του Νότου για την ανάγκη απόλυτης δημοσιονομικής διαφάνειας.

Αυτή η υποκρισία, όμως, δεν είναι ένα απλό πολιτικό «τερτίπι» αμελητέου κόστους για την ευρωζώνη: στην πραγματικότητα, όσο η Γερμανία κρύβει κάτω από το χαλί τα προβλήματα των τραπεζών της, τόσο καθυστερεί συνολικά η εξυγίανση του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος, που αποδείχθηκε εξίσου εκτεθειμένο με το αμερικανικό σε «φούσκες» και «τοξικά» και σήμερα η αδυναμία του αποτελεί βασικό παράγοντα αυτού που ονομάσθηκε «κρίση χρέους», ενώ ήταν στην πραγματικότητα κυρίως μια τραπεζική κρίση.