www.agrafos.gr

Στα πρόθυρα της εξόδου από το ευρώ βρεθήκαμε γιατί δυο χρόνια μετά τη χρεοκοπία δεν έχουν κάνει το παραμικρό βήμα που θα μας απομακρύνει από αυτήν.

Η κυβέρνηση αναλώθηκε σε ανώφελες φοροεπιδρομές χωρίς να καταφέρει να μειώσει ούτε κατ’ ελάχιστον τις δαπάνες του ελληνικού δημοσίου. Αυτό εν μέρει οφείλεται στην αδυναμία να κυβερνήσει αποτελεσματικά και κατά ένα μεγαλύτερο μέρος στην απουσία διάθεσης να αναμετρηθεί με το βαθύ κομματικό πελατειακό κράτος πάνω στο οποίο στηρίζεται.

Ευθύνη για την κατάσταση έχει και η τρόικα γιατί εκταμίευε τις δόσεις χωρίς να έχουν πληρωθεί οι προϋποθέσεις που είχαν τεθεί.

Όπως στη στήλη αυτή υποστηρίζουμε ευθύς εξ αρχής της χρεοκοπίας, από την κατάσταση αυτή θα βγούμε μόνο όταν μειώσουμε δραστικά το κράτος με κατάργηση χιλιάδων διευθύνσεων και οργανισμών και επανασχεδιάσουμε εκ του μηδενός ό,τι απομείνει...

Αυτό συνεπάγεται απολύσεις εκατοντάδων χιλιάδων, κατάργηση της μονιμότητας, αναστολή των πρόωρων συντάξεων και δραστική μείωση των υπολοίπων.

Από την άλλη σημαίνει θεμελίωση προϋποθέσεων για την δημιουργία θέσεων εργασίας και παραγωγικής οικονομίας. Ήτοι ανάπτυξης...

Το πολιτικό σκηνικό...

Το παρόν πολιτικό σκηνικό φαίνεται αδύναμο να αντικρύσει κατάματα την πραγματικότητα και να πει την αλήθεια στην κοινωνία. Αυτό άφησε περιθώρια να ανθίσουν δεκάδες «κομπογιαννίτικες» ερμηνείες για τα αίτια του αδιεξόδου της χρεοκοπίας και τις διεξόδους που υπάρχουν από αυτήν...

Ο λαϊκισμός, μόνιμο σύμπτωμα της μεταπολίτευσης, βρήκε πρόσφορο έδαφος και παρουσίασε έξαρση μέχρι παροξυσμού.

Στην Ελλάδα επί τρεις δεκαετίες δεν αντιμετωπίσθηκαν τα θεμελιώδη προβλήματα μιας κοινωνίας που έμαθε να ζει με περισσότερα απ’ όσα παράγει. Το πολιτικό σκηνικό της μεταπολίτευσης βολεύτηκε από την ευκολία με την οποία μπορούσε κανείς να δανειστεί στις διεθνείς αγορές και ανέβαλε την μεθόδευση οποιαδήποτε ουσιαστικής λύσης.

Οι παλιές νοοτροπίες του «κοτζαμπασισμού» μετά την μεταπολίτευση επιβίωσαν μέσω της εκχώρησης της διοίκησης και εκμετάλλευσης των ΔΕΚΟ στις συνδικαλιστικές ολιγαρχίες. Η διαφθορά και ο παρασιτισμός έγιναν το σήμα κατατεθέν της περιόδου.

Μοιραία η χώρα στην πρώτη διεθνή χρηματοπιστωτική αναταραχή, με αφορμή το τεράστιο κρατικό χρέος που συσσωρεύτηκε όλα αυτά τα χρόνια βρέθηκε να σέρνει το χορό, της κρίσης χρέους της ευρωζώνης.

Αμέσως αναδύθηκαν στην επιφάνεια τα δομικά προβλήματα του παρασιτικού χαρακτήρα της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας. Η Ελλάδα με αρχή τις κρατικοποιήσεις του Κών/νου Καραμανλή τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης και την διάλυση που επέφερε στον παραγωγικό ιστό η «αλλαγή» του Ανδρέα Παπανδρέου, πήρε την κατιούσα.

Ο κόσμος άλλαζε και προσαρμοζόταν στα νέα δεδομένα και εμείς ζούσαμε το μύθο του «σοσιαλισμού» με δανεικά, φοβερίζοντας τα δεινά του κατά φαντασία νεοφιλελευθερισμού, ίσως γιατί κάθε κοπάδι χρειάζεται ένα λύκο για να ακολουθεί τον τσοπάνη.

Κατά το λενινιστικό μοντέλο διακυβέρνησης, ο Ανδρέας Παπανδρέου όρισε «κομισάριους» από τις κομματικές κλαδικές στις διοικήσεις των επιχειρήσεων. Οι ιδιωτικές έκλεισαν, ενώ οι κρατικές έγιναν άντρο διαφθοράς και παρασιτισμού. Αυτό αποτέλεσε τον πυρήνα του ελληνικού σοβιετικού μοντέλου των τελευταίων δεκαετιών που χρεοκόπησε και τώρα καταρρέει.

Η τρόικα...

Η χρεοκοπία έφερε την τρόικα, τα μνημόνια και τις δεσμεύσεις να κάνουμε έναντι δανεικών όλα αυτά που έπρεπε να είχαμε κάνει εδώ και δεκαετίες. Η κυβέρνηση του ΓΑΠ όχι μόνο καθυστέρησε και δεν εφάρμοσε τις δεσμεύσεις που ανέλαβε, αλλά προσπάθησε να προστατέψει το πελατειακό κομματικό κράτος, διακινδυνεύοντας ακόμη και την μεγαλύτερη κατάκτηση της 200ετής ανεξάρτητης υπόστασης του έθνους, της ευρωπαϊκής πορείας και της συμμετοχής στην ευρωζώνη.

Το ελληνικό πελατειακό κράτος των συνδικαλισταράδων και πολιτικών της κομματοκρατίας, αφού κορόιδεψε για δυο χρόνια τους εταίρους στην Ευρώπη, τον περασμένο Σεπτέμβρη προσπάθησε να διαπραγματευτεί τους όρους, με μόνο στόχο τη συνέχιση της επιβίωσή του σε βάρος, πέραν των Ελλήνων φορολογουμένων όπως γινόταν μέχρι τώρα, και των Ευρωπαίων φορολογουμένων.

Όπως ήταν φυσικό, η διαδικασία αυτή μόλις ξεκίνησε οδήγησε στα αδιέξοδα που δημιουργήθηκαν και την άρση του ταμπού από τους Ευρωπαίους της εξώθησης της Ελλάδας από τη ζώνη του ευρώ.

Είναι φυσικό πως η Ευρώπη και ο κόσμος δεν μπορεί να περιμένει την Ελλάδα να ωριμάσει και να έρθει στα συγκαλά της και να αναλάβει τις ευθύνες της για να σωθεί. Ούτε πότε οι διάφοροι –όπουλοι που κατεβάζουν διακόπτες, αφήνουν τα σκουπίδια στο δρόμο ή κλείνουν λιμάνια και αεροδρόμια θα σαρωθούν από την δημοκρατική νομιμότητα και θα καταλήξουν στα σκουπίδια μαζί με τα υπόλοιπα απολιθώματα της αριστεράς.

Τώρα βρισκόμαστε μπροστά στο αδιανόητο: η κατάρρευση της Αργεντινής να μοιάζει παιδικό πάρτι, μπροστά στον εφιάλτη μιας πιθανής ελληνικής κατάρρευσης.

Σε όσους το σενάριο αυτό μοιάζει τραβηγμένο ή «ύποπτο» τρομοκράτησης, θυμηθείτε πως το ίδιο έμοιαζαν και τα σενάρια που μίλαγαν για την πιθανότητα επιστροφής στη δραχμή.

Για να έχουμε ελπίδες να απομακρυνθούμε από το σημείο μηδέν, χρειάζεται μια ισχυρή κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας, χωρίς τα κόμματα που την στηρίζουν να την παγιδεύουν σε μια μακρά προεκλογική περίοδο.

Ποιοι και πως μπορούν να μας εξωθήσουν στη δραχμή...

Αν η τρόικα σταματήσει να καταβάλει τις δόσεις του μνημονίου ή του μεσοπρόθεσμου, η Ελλάδα δεν μπορεί να αποπληρώσει ομόλογα και αναγκαστικά πάει σε στάση πληρωμών. Μαζί της χρεοκοπούν οι τράπεζες και ο ιδιωτικός τομέας.

Αν η ΕΚΤ σταματήσει να δέχεται ελληνικά ομόλογα οι τράπεζες θα «στεγνώσουν». Οι εισαγωγές θα περιοριστούν στο ελάχιστο καθώς θα γίνονται μόνο με όσα μετρητά δεν θα έχουν φυγαδευτεί στο εξωτερικό.

Μιλάμε λοιπόν για παντελή οικονομική στάση κάθε δραστηριότητας η οποία μπορεί να αντιμετωπιστεί μερικώς και όπως-όπως με την εκτύπωση τοπικού νομίσματος.

Δεν χρειάζεται η ύπαρξη νομικού οπλοστασίου στις συνθήκες για να αποβληθεί μια χώρα. Αρκεί να κλείσουν οι στρόφιγγες της ρευστότητας και θα αναγκαστεί να το πράξει μόνη της...

Μέχρι αυτή τη στιγμή η ευρωζώνη στηρίζει την Ελλάδα ακόμη και όταν η τελευταία δεν είναι συνεπής στις υποχρεώσεις που έχει αναλάβει, γιατί η κατάρρευση της Ελλάδας εκτιμάται πως μπορεί να προκαλέσει ένα ντόμινο χρεοκοπιών και διάλυση του ευρώ.