Γιατί πρέπει να σηκωνόμαστε από την καρέκλα κάθε 1 ώρα
Δημοσιεύτηκε: Τρί 15 Νοέμ 2011, 10:35
Το καθισιό αυξάνει τον κίνδυνο αναπτύξεως καρκίνου, αναφέρουν Καναδοί επιστήμονες, οι οποίοι σε μεγάλη μελέτη επιβεβαίωσαν πως συσχετίζεται στενά με τον ανεξέλεγκτο πολλαπλασιασμό των κυττάρων.
Όπως ανακοίνωσαν στο ετήσιο συνέδριο του Αμερικανικού Ιδρύματος Μελέτης του Καρκίνου (AICR), σε ετήσια βάση μπορούν να αποδοθούν στην καθιστική ζωή 92.000 κρούσματα καρκίνου του μαστού και του παχέος εντέρου.
Γι’ αυτό τον λόγο, συνιστούν ανεπιφύλακτα να αυξήσουμε το επίπεδο της δραστηριότητάς μας, φροντίζοντας κάθε ώρα ακινησίας να αντισταθμίζεται με μερικά λεπτά γυμναστικής.
Όπως είπε η επικεφαλής ερευνήτρια δρ Κριστίν Φρίντεραϊχ, επιδημιολόγος στον Ογκολογικό Τομέα του Συστήματος Υγείας της Αλμπέρτα, στο Κάλγκαρι του Καναδά, τα νέα ευρήματα – που δημοσιεύονται επίσης στο τεύχος Οκτωβρίου της επιθεώρησης «Cancer Prevention Research» – βασίζονται σε μετεμμηνοπαυσικές γυναίκες.
Σύμφωνα με αυτά, το καθημερινό περπάτημα με γρήγορο βήμα συμβάλλει στη μείωση των επιπέδων αρκετών ουσιών στο αίμα οι οποίες αποτελούν δείκτες του καρκίνου, όπως ορμονών του φύλου και δεικτών φλεγμονής. Επιπλέον, ελαττώνουν την αντοχή στην ινσουλίνη και το σωματικό λίπος.
Στην πραγματικότητα, «η καθημερινή άσκηση μπορεί να ελαττώσει τον κίνδυνο αναπτύξεως καρκίνου του παχέος εντέρου έως 35% και τον κίνδυνο καρκίνου του μαστού έως 25%», τόνισε. «Και όσο περισσότερο γυμνάζεται κανείς, τόσο το καλύτερο»
Πόσο είναι αρκετό
Εντούτοις, το γεγονός ότι θα περπατάει κανείς επί 30 λεπτά κάθε μέρα, δεν σημαίνει πως μπορεί την υπόλοιπη μέρα να κάθεται, πρόσθεσε.
Όντως, μια άλλη μελέτη που παρουσιάσθηκε στο ίδιο συνέδριο έδειξε πως ακόμα και όσοι γυμνάζονται καθημερινά αλλά διάγουν καθιστική ζωή την υπόλοιπη μέρα, διατρέχουν αυξημένο κίνδυνο να εκδηλώσουν καρκίνο.
Αντιθέτως, όσοι φροντίζουν επιπλέον να είναι κινητικοί για έστω και για 1 λεπτό κάθε ώρα της ημέρας, προστατεύονται πολύ καλύτερα.
Το εύρημα προέρχεται από μελέτη του Ιδρύματος Καρδιάς & Διαβήτη Baker IDI , η οποία έδειξε ακόμη πως περνάμε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας ακίνητοι.
Όπως είπε ο δρ Νέβιλ Όουεν, περνάμε καθημερινά σχεδόν 15,5 ώρες καθισμένοι – με τον αριθμό αυτό να συμπεριλαμβάνει τη δουλειά ή το σχολείο, τις μετακινήσεις, την ενασχόληση με ηλεκτρονικούς υπολογιστές, τα γεύματα και την τηλεόραση.
Ειδικά οι υπάλληλοι γραφείου, περνούν το 75% των αναπαραγωγικών ετών της ζωής τους ακίνητοι σε μία καρέκλα, ενώ λίγοι είναι αυτοί που συγκεντρώνουν 30 λεπτά φυσικής δραστηριότητας την ημέρα.
Συνομιλίες στο… πόδι
«Η καθιστική ζωή αναδεικνύεται σε έναν σημαντικό, ανεξάρτητο παράγοντα κινδύνου για καρκίνο», επεσήμανε ο δρ Όουεν. «Όλα τα στοιχεία συγκλίνουν στο ότι όσο περισσότερο κάθεται κανείς, τόσο περισσότερο κινδυνεύει».
Και συνέχισε: «Είναι πολύ σημαντικό που έστω και λίγα λεπτά να “σπάει” κανείς κάθε ώρα ακινησίας, δείχνουν να μειώνουν τον κίνδυνο».
«Τα ευρήματα των νέων μελετών σε συνδυασμό μεταξύ τους δείχνουν πως πρέπει να αξιοποιούμε κάθε ευκαιρία που έχουμε για να κινητοποιούμαστε», είπε η εκπρόσωπος του AICRδρ Άλις Μπέντερ. «Πρέπει να αρχίσουμε να εφευρίσκουμε τρόπους για να κινούμαστε – ακόμα κι αν αυτό σημαίνει πως θα περπατάμε για να μιλήσουμε στο κινητό ή ότι θα βάλουμε μια ειδοποίηση στο κομπιούτερ, ώστε κάθε μία να μας θυμίζει πως πρέπει να σηκωθούμε από την καρέκλα».
Όπως ανακοίνωσαν στο ετήσιο συνέδριο του Αμερικανικού Ιδρύματος Μελέτης του Καρκίνου (AICR), σε ετήσια βάση μπορούν να αποδοθούν στην καθιστική ζωή 92.000 κρούσματα καρκίνου του μαστού και του παχέος εντέρου.
Γι’ αυτό τον λόγο, συνιστούν ανεπιφύλακτα να αυξήσουμε το επίπεδο της δραστηριότητάς μας, φροντίζοντας κάθε ώρα ακινησίας να αντισταθμίζεται με μερικά λεπτά γυμναστικής.
Όπως είπε η επικεφαλής ερευνήτρια δρ Κριστίν Φρίντεραϊχ, επιδημιολόγος στον Ογκολογικό Τομέα του Συστήματος Υγείας της Αλμπέρτα, στο Κάλγκαρι του Καναδά, τα νέα ευρήματα – που δημοσιεύονται επίσης στο τεύχος Οκτωβρίου της επιθεώρησης «Cancer Prevention Research» – βασίζονται σε μετεμμηνοπαυσικές γυναίκες.
Σύμφωνα με αυτά, το καθημερινό περπάτημα με γρήγορο βήμα συμβάλλει στη μείωση των επιπέδων αρκετών ουσιών στο αίμα οι οποίες αποτελούν δείκτες του καρκίνου, όπως ορμονών του φύλου και δεικτών φλεγμονής. Επιπλέον, ελαττώνουν την αντοχή στην ινσουλίνη και το σωματικό λίπος.
Στην πραγματικότητα, «η καθημερινή άσκηση μπορεί να ελαττώσει τον κίνδυνο αναπτύξεως καρκίνου του παχέος εντέρου έως 35% και τον κίνδυνο καρκίνου του μαστού έως 25%», τόνισε. «Και όσο περισσότερο γυμνάζεται κανείς, τόσο το καλύτερο»
Πόσο είναι αρκετό
Εντούτοις, το γεγονός ότι θα περπατάει κανείς επί 30 λεπτά κάθε μέρα, δεν σημαίνει πως μπορεί την υπόλοιπη μέρα να κάθεται, πρόσθεσε.
Όντως, μια άλλη μελέτη που παρουσιάσθηκε στο ίδιο συνέδριο έδειξε πως ακόμα και όσοι γυμνάζονται καθημερινά αλλά διάγουν καθιστική ζωή την υπόλοιπη μέρα, διατρέχουν αυξημένο κίνδυνο να εκδηλώσουν καρκίνο.
Αντιθέτως, όσοι φροντίζουν επιπλέον να είναι κινητικοί για έστω και για 1 λεπτό κάθε ώρα της ημέρας, προστατεύονται πολύ καλύτερα.
Το εύρημα προέρχεται από μελέτη του Ιδρύματος Καρδιάς & Διαβήτη Baker IDI , η οποία έδειξε ακόμη πως περνάμε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας ακίνητοι.
Όπως είπε ο δρ Νέβιλ Όουεν, περνάμε καθημερινά σχεδόν 15,5 ώρες καθισμένοι – με τον αριθμό αυτό να συμπεριλαμβάνει τη δουλειά ή το σχολείο, τις μετακινήσεις, την ενασχόληση με ηλεκτρονικούς υπολογιστές, τα γεύματα και την τηλεόραση.
Ειδικά οι υπάλληλοι γραφείου, περνούν το 75% των αναπαραγωγικών ετών της ζωής τους ακίνητοι σε μία καρέκλα, ενώ λίγοι είναι αυτοί που συγκεντρώνουν 30 λεπτά φυσικής δραστηριότητας την ημέρα.
Συνομιλίες στο… πόδι
«Η καθιστική ζωή αναδεικνύεται σε έναν σημαντικό, ανεξάρτητο παράγοντα κινδύνου για καρκίνο», επεσήμανε ο δρ Όουεν. «Όλα τα στοιχεία συγκλίνουν στο ότι όσο περισσότερο κάθεται κανείς, τόσο περισσότερο κινδυνεύει».
Και συνέχισε: «Είναι πολύ σημαντικό που έστω και λίγα λεπτά να “σπάει” κανείς κάθε ώρα ακινησίας, δείχνουν να μειώνουν τον κίνδυνο».
«Τα ευρήματα των νέων μελετών σε συνδυασμό μεταξύ τους δείχνουν πως πρέπει να αξιοποιούμε κάθε ευκαιρία που έχουμε για να κινητοποιούμαστε», είπε η εκπρόσωπος του AICRδρ Άλις Μπέντερ. «Πρέπει να αρχίσουμε να εφευρίσκουμε τρόπους για να κινούμαστε – ακόμα κι αν αυτό σημαίνει πως θα περπατάμε για να μιλήσουμε στο κινητό ή ότι θα βάλουμε μια ειδοποίηση στο κομπιούτερ, ώστε κάθε μία να μας θυμίζει πως πρέπει να σηκωθούμε από την καρέκλα».