Όταν καίγεται το σπίτι σου, το πλέον εξωφρενικό που μπορεί πλέον να σου συμβεί, εκείνο που είναι δυνατόν να σε στείλει στα «κάγκελα», είναι να ακούς τους «εμπρηστές» να λένε αστειάκια. Λες και βρίσκονται σε κοκτέιλ πάρτι στα Ανάκτορα κάποιου Άγγλου ευγενούς. Λοιπόν, κύριε Πάγκαλε! Εσείς ζείτε μία οικογένεια με 300 ευρώ τον μήνα, όπως τη ζει ο φίλος μας ο Στάθης; Κι είναι τυχερός ο Στάθης που παίρνει κι αυτά τα 300 ευρώ και δεν έχει τύχει της φιλανθρωπίας των επιδομάτων της ανεργίας σας...Προχτές με επισκέφθηκε ένας παλιός φίλος. Έχει περάσει τα πενήντα και καλείται σήμερα να ζήσει με 300 ευρώ τον μήνα. Με τα χρήματα αυτά θα πρέπει να πληρώσει λογαριασμούς στις ΔΕΚΟ, να αγοράσει τρόφιμα για την τριμελή οικογένειά του και να σπουδάσει την κόρη του. Μέχρι πρόσφατα έπαιρνε 900 ευρώ και δούλευε και η σύζυγός του. Η εταιρεία που δούλευε η γυναίκα του έκλεισε και αυτή που δουλεύει ο ίδιος κινδυνεύει επίσης με λουκέτο. Τους τελευταίους τρεις μήνες τον πληρώνουν με «έναντι». Τριακόσια ευρώ τον μήνα και όπου βγάλει...
Ο άνθρωπος αυτός είναι ήρωας. Όχι γιατί δήθεν κατορθώνει να ζήσει με 300 ευρώ τον μήνα. Δεν τα καταφέρνει. Αλλά διότι δεν έχει βγει ακόμη στα κάγκελα! Αντίθετα, είναι διατεθειμένος να κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να σωθεί η χώρα. Αυτός, ο ταπεινός άνθρωπος των 300 ευρώ τον μήνα. Την ίδια ώρα που οι άλλοι έχουν βγει στα κάγκελα γιατί με ένα πτυχίο και με ένα εισιτήριο στο δημόσιο έφτασαν να παίρνουν μέχρι και 3.000 ευρώ τον μήνα. Δεν είναι πολλοί, η μεγάλη πλειοψηφία των δημοσίων υπαλλήλων δεν παίρνει αυτά τα χρήματα, αλλά αυτοί οι λίγοι έχουν ξεσηκώσει τον κόσμο...
Τι λέτε κύριε Πάγκαλε; Ο κ. Βενιζέλος θα τον κλείσει φυλακή τον Στάθη; Διότι και ο κ. Στάθης, όπως κι εσείς, δεν έχει τα χρήματα για να πληρώσει τις έκτακτες εισφορές που του ζητάει ο συνάδελφός σας. Η διαφορά μεταξύ σε εσάς και τον Στάθη είναι πάντως εμφανής. Αν τύχει και τον συναντήσετε από κοντά θα καταλάβετε...
Μία κοινωνία μπορεί να βρεθεί σε αδυναμία να αντιμετωπίσει τα προβλήματα των μελών της στον βαθμό που θα επιθυμούσε. Το κράτος, για παράδειγμα, δεν μπορεί αυτή την στιγμή να ασκήσει κοινωνική πολιτική και να ασχοληθεί με το πρόβλημα του Στάθη. Αυτό που με «χαλάει», όμως, είναι το γεγονός ότι βλέπω τα συνδικάτα των χορτάτων να ξεσηκώνονται για να προασπίσουν τα «δίκαια» των μελών τους και την ίδια ώρα να αγνοούν επιδεικτικά το γεγονός ότι συνάνθρωποί τους καλούνται να ζήσουν με ψίχουλα.
Κι αυτοί, οι Στάθηδες, είναι οι τυχεροί της ιστορίας. Διότι υπάρχουν κι άλλοι που καλούνται να ζήσουν με το απόλυτο «τίποτα». Είναι οι άνεργοι. Είναι οι στρατιές των ανέργων του ιδιωτικού τομέα, εκείνοι που θυσιάστηκαν πρώτοι στον βωμό της κρίσης.
Και τι μπορεί να συμβεί; Να οργανώσουμε συσσίτια για τους πεινασμένους; Ναι! Ακόμη κι αυτό, Να δείξουμε, ρε γαμώτο, την αλληλεγγύη μας σε ανθρώπους που αυτή την στιγμή την χρειάζονται. Σε ανθρώπους που έχουν την ανάγκη να νιώσουν ότι δεν θα αντιμετωπίσουν μόνοι αυτή την λαίλαπα.
Το πρόβλημα της ανεργίας δεν λύνεται με φιλανθρωπίες, αλλά με πολιτικές επενδύσεων. Αλλά αυτό δεν μπορεί να αποτελέσει άλλοθι για να μην ασχοληθούμε στο ελάχιστο με τους συμπολίτες μας που αυτή την στιγμή μας έχουν ανάγκη.