Για κάθε ένα ευρώ που πληρώνει σε μισθό ο ιδιωτικός τομέας, καταβάλλεται άλλο 0,78 ευρω στο ελληνικό δημόσιο για φόρους και ασφάλιστρα. Στις θέσεις με τις οποίες προσήλθε ο ΣΕΒ στο διάλογο για το φορολογικό, υποστηρίζεται αναλυτικά πως: «τα φορολογικά / κοινωνικοασφαλιστικά βάρη που συνδέονται με το εισόδημα ενός χαμηλόβαθμου στελέχους (της τάξεως των € 2,500 μέσου ονομαστικού μισθού) έχουν λόγο ετήσιου καθαρού εισοδήματος προς επιβαρύνσεις 1:0,78, δηλαδή για κάθε €100 που εισπράττει ο μισθωτός, παράλληλα €78 εισπράττονται από το κράτος και το ΙΚΑ.».Συγκεκριμένα, σε ονομαστικό μηνιαίο μισθό € 2,500 αναλογούν φόροι € 301,69 (με τις περσινές ρυθμίσεις), ενώ οι εισφορές εργαζομένου και εργοδότη στο ΙΚΑ είναι €1.101,50. Το καθαρό εισόδημα στα χέρια του εργαζόμενου είναι € 1798,31 ενώ οι φόροι και εισφορές € 1.403,19»...
Με απλά λόγια όποιος προσλαμβάνει ένα εργαζόμενο στον ιδιωτικό τομέα, μαζί με τον εργαζόμενο, πληρώνει σχεδόν και το μισθό κάποιου που δουλεύει στο δημόσιο. Επειδή μάλιστα οι μισθοί του δημοσίου είχαν φτάσει να είναι διπλάσιοι από αυτούς του ιδιωτικού τομέα, χρειάζονται οι συνολικές κρατήσεις τριών εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα για να καλύπτουν τις μισθολογικές ανάγκες ενός μισθοδοτούμενου από το δημόσιο.
Τα περί ανταπόδοτικότητας των ασφαλιστικών εισφορών είναι μυθεύματα, καθώς τα ασφαλιστικά ταμεία είναι χρεοκοπημένα και οι «κουμπαράδες» τους άδειοι. Αυτός είναι και ο λόγος που κάθε χρόνο το κράτος πληρώνει περί τα 16 -17 δισ. επιχορηγήσεις στα ασφαλιστικά ταμεία...
Αν προσθέσουμε και τις συντάξεις του δημοσίου περί τα 7 δισ. ευρώ, το κράτος πληρώνει περί τα 23-24 δισ. ευρώ για συντάξεις.
Συν 14 δισ. ευρώ οι μισθοί του δημοσίου συν 3,5 δισ. από τις λειτουργικές δαπάνες οι επιχορηγήσεις ΔΕΚΟ, μας αθροίζουν για μισθούς και συντάξεις περί τα 45 δισ. ευρώ τουλάχιστον.
Γράφω τουλάχιστον γιατί στον προϋπολογισμό καταγράφονται και 5-6 δισ. ευρώ σαν αποδόσεις σε τρίτους. Είναι το μερίδιό μας στα κοινοτικά ταμεία από τα οποία εισπράττουμε πολύ περισσότερα σαν επιδοτήσεις και μέσω διαφόρων προγραμμάτων μετεκπαίδευσης. Όπερ, ακόμη μερικά δισ. για μισθούς σε δραστηριότητες με εικονικό χαρακτήρα όπως τα διάφορα ΚΕΚ μετεκπαίδευσης κλπ. Βλέπε: Το μέγεθος της ελληνικής παρασιτοκρατίας...
Δεν υποστηρίζω πως δεν χρειάζεται δημόσιος τομέας. Αυτό που δεν χρειάζεται είναι πελατειακές θέσεις αργομισθίας και μονιμότητα ως κίνητρο της αργομισθίας. Λιγότεροι, αξιοκρατικά αξιολογούμενοι με μισθούς ανάλογους της απόδοσης χρειάζονται...
Οι συντάξεις
Είναι φανερό πως οι ασφαλιστικές εισφορές που πληρώνουν εργοδότες και εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα κάπου «εξατμίζονται» στη διαδρομή. Αλλιώς δεν θα υπήρχε ανάγκη, το μεγαλύτερο κονδύλι του προϋπολογισμού να πηγαίνει σε επιχορηγήσεις ασφαλιστικών ταμείων.
Το ερώτημα είναι αφού ούτως ή άλλως καταβάλει 22 δισ. ευρώ από τον κρατικό προϋπολογισμό, μήπως θα είχε μεγαλύτερο όφελος να καταργήσει εντελώς τις ασφαλιστικές εισφορές. Μήπως έτσι ο ιδιωτικός τομέας αντί να εξασφαλίζει μια θέση αργοσχολίας στο δημόσιο θα είχε τα περιθώρια να δημιουργήσει μια περισσότερο παραγωγική θέση στον ιδιωτικό τομέα;
Ο συλλογισμός αυτός βρίσκει αντίθετο το πελατειακό πολιτικό κατεστημένο καθώς το μόνο μέσο που διαθέτει για να εκμαυλίζει ψήφους είναι οι θέσεις παρασιτίας που μοιράζει.
Όπως βλέπουμε όμως με τη χρεοκοπία, ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι. Είναι θέμα χρόνου ο πύργος με τα τραπουλόχαρτα να καταρρεύσει. Τότε κάποιος υπουργός των οικονομικών θα πρέπει να βρει τρόπο να μειώσει τα 45 δισ. για μισθούς και συντάξεις του δημοσίου ακόμη και στα μισά, ανάλογα με τις εξελίξεις και να δημιουργήσει κίνητρα να αυξηθούν τα έσοδα με την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής αλλά και τη μείωση των φόρων και των ασφαλιστικών εισφορών υπέρ των κρατικών ασφαλιστικών ταμείων που αποδείχτηκαν χωρίς πυθμένα...
Αυτές οι λογικές συναρτήσεις είναι που οδηγούν σε συμπεράσματα, όπως μην θεωρείτε σίγουρη τη σύνταξη που σας έχουν υποσχεθεί στο μέλλον, πόσο μάλλον τη θέση αργομισθίας στο δημόσιο...
Όσο και αν οι πολιτικοί παριστάνουν τους αδιάφορους, ζητήματα όπως απολύσεις στο δημόσιο και δραστικές περικοπές συντάξεων είναι επί τάπητος, από την πραγματικότητα, καθώς είτε με ευρώ, είτε με δραχμή, είτε με «φούμαρα», ο λογαριασμός δεν βγαίνει...
Χειρότερα και από την Κούβα...
Μετά τις απολύσεις εργαζομένων στο δημόσιο στην Κούβα, πριν από λίγους μήνες ιδιωτικοποιήθηκαν οι συγκοινωνίες. Επειδή μάλιστα οι υποψήφιοι επενδυτές είναι απένταροι λόγω σοσιαλιστική οικονομίας, τους δόθηκαν τα λεωφορεία και τα καμιόνια χωρίς ούτε ένα πέσο, έναντι μελλοντικών εσόδων...
Το τραγελαφικό της ιστορίας είναι πως η κρίση της καπιταλιστικής Δύσης χτυπάει περισσότερο τους πιο ασθενείς κρίκους της διεθνούς οικονομίας, τις σοβιετοποιημένες παρασιτικές στατικές οικονομίες.