ΑΡΙΣΤΕΡΟΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΟΣ ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΣΜΟΣ

Οι δηλώσεις του Αλέκου Αλαβάνου αποκάλυψαν την ουσία του αριστερού συντηρητισμού στην Ελλάδα. Με απόψεις δύσκαμπτες, κολλημένες σε αντιλήψεις και πραγματικότητες που δεν υπάρχουν πιά η αριστερά δείχνει να μάχεται για ένα κόσμο που έχει ξεπερασθεί από τις εξελίξεις. Η Αριστερά συνήθιζε κατά το παρελθόν να εκφράζει το ανατρεπτικά καινούργιο και το πρωτοποριακά προοδευτικό. Συνήθως οι προτάσεις της συνόδευαν τις φιλοδοξίες και τις ελπίδες του κόσμου για ένα καλύτερο αύριο. Συντρόφευαν τις κρυφές συχνά προσδοκίες για καλυτέρευση της ζωής των λαικότερων στρωμάτων και τα όνειρά τους για μιά κοινωνία που περιεκτικά θα τους ενσωμάτωνε.

Είναι τουλάχιστον απογοητευτικό πως τώρα πιά η Αριστερά κατέληξε να εκφράζει το πιό αποκρουστικό κατεστημένο των βολεμένων συντεχνιών του δημόσιου τομέα. Μαζί με τα εξωπραγματικά, και κυριολεκτικά αντι-κοινωνικά, αιτήματα ομάδων που εκμεταλλεύονται ένα αναποτελεσματικό κράτος για την διευκόλυνση λογής επιδιώξεων που συχνά έρχονται σε αντίθεση και με τον κοινό ποινικό νόμο. Δεν υπάρχει προοπτική κατάκτησης της προόδου όταν διευκολύνονται οι, επαγγελματικοί κυρίως, στόχοι χαμηλού επιπέδου υπαλλήλων που υποτίθεται πως υπηρετούν την ανώτατη παιδεία μέσα από την διεύρυνση του χάους και της ανομίας που επικρατεί στα Πανεπιστήμια. Οταν «χτίζονται» γραφεία καθηγητών, με αυτούς συχνά μέσα, ενώ αποπέμπονται ομιλητές από πανεπιστημιακές αίθουσες επειδή κάποιοι διαφωνούν με το περιεχόμενο της επικείμενης διάλεξής τους η όλη έννοια της δημόσιας ανώτατης παιδείας ρίχνεται κυριολεκτικά στα σκουπίδια.

Αλλά και η κουβέντα για το «άσυλο» μοιάζει παράταιρη και ξεπερασμένη. Ο θεσμός δημιουργήθηκε με αφορμή την κατάλυση των δημοκρατικών ελευθεριών από την επτάχρονη στρατιωτική δικτατορία. Και ήταν αυτονόητα ένας θεσμός καθαρά συμβολικός. Δεν θα πίστευε κανένας βέβαια πως σε συνθήκες κατάλυσης της δημοκρατίας και ανατροπής τοιυ Συντάγματος οι όποιοι δικτάτορες θα σεβόντουσαν τον νόμο περί ασύλου στα πανεπιστήμια!! Η έννοια της διάταξης ήταν πως η ελληνική έννομη τάξη έδινε ιδιαίτερη ισχύ στην ελεύθερη διακίνηση κάθε ιδέας, και της πλέον ανατρεπτικής ακόμη, δίνοντάς της το δικαίωμα να εκφρασθεί στην απρόσβλητη από κάθε μορφής κατασταλτικό μηχανισμό πανεπιστημιακή αίθουσα. Δεν υπήρχε στο μυαλό του νομοθέτη βέβαια η πρόθεση να εξαιρέσει το πανεπιστήμιο από την εφαρμογή των νόμων της συντεταγμένης ελληνικής πολιτείας. Διακίνηση ναρκωτικών ουσιών, παράνομο εμπόριο λογής αντικειμένων, χώροι απρόσιτοι σε απλούς φοιτητές και ακαδημαικό προσωικό αλλά και άσκηση εκτεταμένης βίας αποτελούν πλέον την καθημερινότητα σε πολλά ΑΕΙ της χώρας. Με βάση την ουσία της νομοθεσίας περί ασύλου όλες αυτές οι κινήσεις παραβιάζουν το «ακαδημαικό άσυλο». Και λογικά οι αρχές θα είχαν την υποχρέωση να παρέμβουν για να εφαρμόσουν τον νόμο.

Η περίπτωση της κατάληψης της Νομικής Σχολής από μετανάστες αποτελεί την πλέον κραυγαλέα απόληξη αυτής της παραβατικής συμπεριφοράς. Ατομα εντελώς άσχετα με τον ακαδημαικό χώρο εκμεταλλεύονται το «άσυλο», παραβιάζοντας μια σειρά από νόμους του κράτους, για την προβολή αιτημάτων που αφορούν ατομικά τους συμφέροντα. Κι όμως υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις που εξακολουθούν να υποστηρίζουν την διαστρεβλωμένη αυτή αντίληψη περί ασύλου. Με επιχειρήματα μάλιστα έωλα και εξωπραγματικά. Θα αποτελεί ντροπή στο μέλλον για τον κ. Αλαβάνο και την Αριστερά η δήλωσή πως όσοι υποστηρίζουν την κατάργηση της απηρχαιωμένης αυτής νομοθετικής ρύθμισης «δεν είναι έλληνες». Επειδή η σχετική λέξη είναι ελληνική και χρησιμοποιείται παντού σχεδόν στον κόσμο. Μόνο που εκεί η χρήση της έχει εντελώς διαφορετικό περιεχόμενο. «Ασυλο» (asylum) είναι ο χώρος που κρατούνται απομονωμένοι άνθρωποι που συνιστούν κίνδυνο για τον εαυτό τους και για την κοινωνία. Αν έτσι εννοεί ο κ. Αλαβάνος και η παρέα του το πανεπιστημιακό άσυλο, τότε μάλλον εντελώς παράδοξα οικοδομείται η πραγματικότητα στην Ελλάδα.

Υπάρχει όμως και το ζήτημα της γενικότερης στάσης της κάποτε ανανεωτικής Αριστεράς απέναντι στα συνολικά προβλήματα του τόπου. Δεν υπάρχει κατεστημένη ομάδα συμφερόντων στην χώρα, που με νύχια και δόντια πασχίζει να κρατηθεί στα επίπεδα των προνομίων που με διάφορους τρόπους και διαχρονικά έχει εξασφαλίσει, που να μην βρίσκει φανατικούς υποστηρικτές στον χώρο της σταδιακά πλέον περιθωριοποιούμενης Αριστεράς. Η έννοια του πολιτικά ορθού έχει γίνει εμμονή για τα στελέχη αυτού του είδους της Αριστεράς. Μετατρέποντας την έτσι από δύναμη αλλαγής, ανανέωσης και ανοιχτών πνευματικών οριζόντων σε μικρομάγαζο συντήρησης και σκληρότατου οπισθοδρομικού φανατισμού.

Οταν η υποτιθέμενη προοδευτική πλευρά της ελληνικής κοινωνίας υπεραμύνεται της απόλυτης ακινησίας τι ελπίδες έχει ο τόπος για ανάκαμωη και εξέλιξη;