Η ευρωζώνη βρίσκεται σε αδιέξοδο και θα αναγκαστεί τελικά να υιοθετήσει μια λύση που σήμερα φαντάζει απίθανη και καταστροφική, όπως τονίζει ο συντάκτης της εφημερίδας Independent, Stephen King, ο οποίος αναλύει τις τέσσερις «κακές» λύσεις για την οικονομική κρίση της ευρωζώνης και της Ελλάδας.«Η πρώτη επιλογή είναι η διάλυση της ευρωζώνης. Κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί είτε με την αποχώρηση της Γερμανίας, όταν δε θα θέλει να δίνει άλλες «λευκές επιταγές» στις χώρες της περιφέρειας, είτε με την αποχώρηση της Ελλάδας, όταν δε θα θέλει πια να συμβιβαστεί στις ασταμάτητες απαιτήσεις για λιτότητα, που επιβάλλονται στον ελληνικό λαό από τους πλουσιότερους Ευρωπαίους εταίρους.
Αυτό βέβαια θα ήταν καταστροφικό για την Ευρωπαϊκή Ένωση, αφού η κατάρρευση του ευρώ θα αποκαλύψει την βαθιά ριζωμένη απουσία πολιτικής θέλησης, η οποία απειλεί την –κατά τα άλλα πετυχημένη- πολιτική ένωση.
Επιπλέον, η οικονομική καταστροφή που συνεπάγεται αυτής της επιλογής είναι ανυπολόγιστη. Για κάποιες χώρες η επναφορά του εθνικού νομίσματος θα έφερνε σοβαρές υπερτιμήσεις (Γερμανία) και σε άλλες ολοκληρωτική κατάρρευση και οικονομική αναρχία (Ελλάδα).
Η δεύτερη επιλογή είναι να κηρύξουν μονομερή πτώχευση κάποιες από τις χώρες της περιφέρειας, χωρίς να ενδιαφερθούν για τους πιστωτές. Η Ελλάδα δεν μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο άμεσα, γιατί χρειάζεται ακόμα χρήματα για την κάλυψη των τρεχόντων δαπανών.
Ωστόσο, στην περίπτωση που καταφέρει να καλύψει το κενό μεταξύ δαπανών και εσόδων, τα νέα δάνεια θα πηγαίνουν απευθείας στους δανειστές για την αποπληρωμή των προηγούμενων τόκων, και η λύση αυτή θα ήταν πολύ πιο ελκυστική για την Ελλάδα. Οι επενδυτές το γνωρίζουν καλά αυτό και είναι ένας από τους λόγους που τα επιτόκια δανεισμού είναι τόσο υψηλά.
Παραμένει ωστόσο μια απίθανη λύση, αφού θα σημαίνει επίσης την πλήρη αποτυχία της ευρωπαϊκής πολιτικής, και πιθανότατα την εξάπλωση της κρίσης του ευρώ.
Η τρίτη περίπτωση είναι να συνεχιστεί ακάθεκτα η τωρινή πολιτική, με την ελπίδα οι αγορές να συγχωρήσουν τις χώρες της περιφέρειας και να τους επιτρέψουν να δανειστούν με καλύτερους όρους. Είναι βέβαια δύσκολο ακόμα και να φανταστεί κανείς κάτι τέτοιο.
Η λιτότητα σε αυτές τις χώρες φέρνει περαιτέρω ύφεση, και αυτό σημαίνει αυτόματα υψηλότερα επιτόκια. Οι αγορές δεν έχουν καμία όρεξη για συγχώρεση. Αντιθέτως μυρίζουν το αίμα. Έτσι, η μόνη επιλογή θα είναι ο δανεισμός από τις υπόλοιπες χώρες, αλλά δε θα αργήσει η στιγμή που οι Γερμανοί φορολογούμενοι θα αρχίσουν να εκνευρίζονται με τον τρόπο που ξοδεύονται τα χρήματά τους.
Η τέταρτη και τελευταία επιλογή, θα ήταν μια δομημένη ελεγχόμενη αναδιάρθρωση. Αυτό θα σήμαινε έναν διακανονισμό κατανομής τους βάρους της κρίσης, και θα συμβόλιζε πως για την κρίση ευθύνονται εξίσου δανειστές και δανειζόμενοι.
Έτσι, οι υπερχρεωμένες χώρες θα μπορούσαν να βγουν σταδιακά από το αδιέξοδο, ενώ εκτός από τους φορολογούμενους των χωρών-δανειστών, θα πλήρωναν και οι ιδιώτες κάτοχοι ομολόγων. Μεταξύ αυτών όμως βρίσκονται και χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί, γεγονός που θα οδηγούσε στην κατάρρευση της εμπιστοσύνης των αγορών, και ενδεχομένως σε μια κρίση τύπου Lehman, που θα επηρέαζε τις αγορές και εκτός Ευρώπης.
Και οι τέσσερις λύσεις μοιάζουν απίθανες, αλλά αν έπρεπε να στοιχηματίσω σε μία αυτή θα ήταν η τέταρτη», καταλήγει το δημοσίευμα.