Για «αναγκαστική παύση της δημοκρατίας» σε Πορτογαλία και Ελλάδα κάνει λόγο ο συντάκτης της εφημερίδας Financial Times Deutschland, Peter Ehrlich, τονίζοντας πως οι πολίτες έχουν ξεμείνει από πολιτικές επιλογές, μιας και οι αποφάσεις παίρνονται πλέον έξω από τα σύνορα των χωρών τους.«Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην Ελλάδα, δήλωσε ότι δεν πρόκειται να συναινέσει στο νέο πακέτο μέτρων λιτότητας αφού, όπως είπε, η συνταγή για τη θεραπεία της ελληνικής κρίσης «αποδείχθηκε εσφαλμένη».
Ο Σαμαράς όμως αντιμετωπίζει ένα μικρό πρόβλημα: Η ΕΕ και το ΔΝΤ πιθανότατα θα τον αναγκάσουν να υποστηρίξει την πολιτική που προωθεί η κυβέρνηση, μιας και θέτουν ως προϋπόθεση για την περαιτέρω εκταμίευση της δανειακής βοήθειας, τη συναίνεση μεταξύ των κομμάτων.
Στην τελευταία σύνοδο των υπουργών Οικονομικών της ευρωζώνης, όλοι συμφώνησαν πως η πολιτική τύχη της χώρας εξαρτάται κυρίως από τον πρωθυπουργό Παπανδρέου και τον υπουργό Οικονομικών Παπακωνσταντίνου.
Ωστόσο, το ελληνικό πρόγραμμα λιτότητας είναι προγραμματισμένο να διαρκέσει έως το 2015, δηλαδή μετά τις επόμενες εκλογές. Για το λόγο αυτό, οι δανειστές θέλουν να διασφαλίσουν τη συναίνεση μακροπρόθεσμα.
Ο Σαμαράς μπορεί να κερδίσει τις επόμενες εκλογές, αλλά δεν θα μπορέσει να εφαρμόσει κάποια άλλη πολιτική. Ο κρατικός προϋπολογισμός καταρτίζεται πλέον στις Βρυξέλλες, τη Φραγκφούρτη και την Ουάσιγκτον.
Η δημοκρατία είναι το ίδιο περιορισμένη και στην Πορτογαλία, αλλά και την Ιρλανδία, που έχουν λάβει επίσης μεγάλα δάνεια. Σε χώρες όπως η Ισπανία ή το Βέλγιο, οι οίκοι αξιολόγησης φροντίζουν να ελαχιστοποιούν τα πολιτικά περιθώρια της αντιπολίτευσης, υπό τη συνεχή απειλή υποτίμησης των κρατικών ομολόγων τους.
Όπως σημειώνει ο πολιτειολόγος Michael Zürn, οι διεθνείς οργανισμοί «επεμβαίνουν όλο και πιο βαθιά σε εσωτερικές υποθέσεις των κρατών και παρακάμπτουν τη λογική της εθνικής κυριαρχίας». Ειδικά στην Αθήνα, όπου γεννήθηκε η δημοκρατία πριν από 2000 χρόνια, η βασική αρχή της δημοκρατίας δεν υπάρχει πια...
Η τρόικα, δηλαδή οι εμπειρογνώμονες της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, του ΔΝΤ και της ΕΚΤ, υπαγορεύει πλέον τις αποφάσεις για τις οποίες η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση θα διαφωνούσαν έντονα υπό κανονικές συνθήκες.
Το μήνυμα των αγορών ήταν σαφές: Απαγορεύεται να αλλάξει το οτιδήποτε στην πολιτική λιτότητας των Σοσιαλιστών. Έτσι, είναι απολύτως λογικό που το νέο κίνημα διαμαρτυρίας στην Ισπανία, απαιτεί μια ριζικά νέα αρχή.
Τα ελληνικά συνδικάτα προγραμματίζουν ήδη την επόμενη γενική απεργία. Αλλά είναι σχεδόν αδύνατον να σταματήσει κανείς απεργώντας, τη λειτουργία των χρηματαγορών και του Ταμείου διάσωσης.»