Παραθυράκια και στο μνημόνιο!

Το μνημόνιο του περασμένου Μαΐου είναι σαφώς ένα σκληρό και ανελαστικό κείμενο. Όμως, κάποιοι στην κυβέρνηση φαίνεται ότι εξακολουθούν να πιστεύουν, ότι ακόμη και σε αυτό το «δρακόντειο» κείμενο μπορούν να ανοίξουν τα παραδοσιακά, ελληνικά παραθυράκια.

Ανατρέχοντας στην έκθεση του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους για τα πιθανά κόστη από τις διατάξεις του τελευταίου φορολογικού νομοσχεδίου, που υποτίθεται ότι ψηφίσθηκε από τη Βουλή για να εξυγιανθεί το φορολογικό σύστημα και να αυξηθούν τα έσοδα, βρίσκεται κανείς σελίδες επί σελίδων όπου πιθανολογούνται, χωρίς να προσδιορίζονται με σαφήνεια, δεκάδες νέες δαπάνες και χαμένοι φόροι που θα προκαλέσουν οι διατάξεις του νομοσχεδίου.

Η παραδοσιακή αυτή πρακτική, να ανοίγουν ανεξέλεγκτα δημοσιονομικές τρύπες απροσδιόριστης έκτασης μέσα από τη νομοθετική διαδικασία, δεν έχει περάσει απαρατήρητη από τους ελεγκτές της τρόικας. Το ΔΝΤ εξέφραζε με αρκετά σαφή τρόπο στην τελευταία έκθεση αξιολόγησης της οικονομίας τη δυσφορία του για την πρακτική των υπουργών μας να αραδιάζουν διατάξεις που προκαλούν νέες δαπάνες ή μειώνουν τα έσοδα του κράτους, χωρίς να υπολογίζουν ποιες θα είναι οι επιβαρύνσεις και πώς θα καλυφθούν.

Το μνημόνιο, δηλαδή, μπορεί να μας επιβάλλει μια δημοσιονομική σύσφιξη πρωτοφανών διαστάσεων, αλλά ως απόγονοι του πολυμήχανου Οδυσσέα έχουμε καταφέρει να το μετατρέψουμε σε… ελβετικό τυρί, συνεχίζοντας σχεδόν αδιατάρακτα τις φαύλες πρακτικές του παρελθόντος.

Στο ίδιο πνεύμα, όπως έλεγε χθες ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος, μιλώντας στον ΣΚΑΙ, πρόσφατα η διοίκηση της προβληματικής ΤΡΑΙΝΟΣΕ κατέληξε σε σύμβαση εργασίας με το προσωπικό. Ο κ. Ανδριανόπουλος, που ανέτρεξε σε αυτή τη σύμβαση, διαπίστωσε έκπληκτος ότι σε κάποια παράγραφο υπήρχε η πρόνοια της αποκατάστασης των εισοδηματικών απωλειών του προσωπικού του προηγούμενου χρόνου.

Δηλαδή, από τη μια υποτίθεται ότι το 2010 έγιναν μεγάλες περικοπές στη μισθοδοσία της ΤΡΑΙΝΟΣΕ, για να εξυγιανθεί η εταιρεία, αλλά λίγο αργότερα οι περικοπές αυτές οδήγησαν σε ίσης αξίας μισθολογικές παροχές, αν τουλάχιστον έχει διαβάσει καλά το κείμενο της σύμβασης εργασίας ο κ. Ανδριανόπουλος.

Κάπως έτσι φθάνουμε σε ένα ακόμη ελληνικό παράδοξο: το 2010 η Ελλάδα εφάρμοσε ένα πρόγραμμα λιτότητας που προκάλεσε ανατριχίλες ακόμη και σε αναλυτές ξένων τραπεζών, καθώς ήταν (στα χαρτιά…) το σκληρότερο όλων των εποχών. Με κάποιο τρόπο, όμως, που ορισμένοι στην κυβέρνηση θα πρέπει να εξηγήσουν, καταλήγουμε πάλι σήμερα να συζητούμε για διψήφιο ποσοστό ελλείμματος το 2010.

«Κρυφές» δαπάνες, ψεύτικα πλεονάσματα ταμείων, νοσοκομείων και δήμων (η περιβόητη «άσπρη τρύπα), «φέσια» του Δημοσίου σε εργολάβους και προμηθευτές, ψεύτικες περικοπές μισθών σε προνομιούχους του δημόσιου τομέα, παροχές κάτω από το τραπέζι, ευνοϊκές ρυθμίσεις για φίλους και κάθε άλλη έκφανση της νεοελληνικής παθολογίας συνεχίζουν να εμφανίζονται ακόμη και σε μια περίοδο εφαρμογής ενός σκληρού μνημονίου.

Οι πρακτικές αυτές, όμως, δεν μας πάνε πολύ μακριά: ούτε τους «κουτόφραγκους» ξεγελάμε πια, γιατί δεν θέλουν να εξαπατηθούν αυτή την φορά, ούτε και τις αγορές μπορούμε να κοροϊδεύουμε. Αν το θαυμαστό ελληνικό σύστημα διαπλοκής και πελατειακών σχέσεων συνεχίσει να δρα ανεξέλεγκτο, ανοίγοντας συνεχώς παράθυρα στο μνημόνιο, η χώρα δεν θα έχει καν το προνόμιο μιας ελεγχόμενης χρεοκοπίας: οι δανειστές θα «τραβήξουν την πρίζα» ένα ωραίο πρωί και… γαία πυρί μιχθήτω.