«Παρατραπεζίτες»: χρυσές δουλειές και στο ίντερνετ!

Την ώρα που κλείνουν τις πόρτες του επίσημες τράπεζες σε καταναλωτές και επιχειρηματίες, οι… παρατραπεζίτες υπόσχονται μέσα και από το ίντερνετ άφθονα μετρητά, εύκολα, γρήγορα και χωρίς δεσμεύσεις, επεκτείνοντας τις επιχειρήσεις τους με τρόπο που γεννά πολλά ερωτήματα.

Όπως παρατηρούν τραπεζικά στελέχη, είναι διάχυτη πλέον η αίσθηση στην αγορά, ότι αυτή η περίοδος κατάρρευσης της πιστωτικής επέκτασης, σε μια κοινωνία που επί σειρά ετών απέκτησε αθεράπευτο εθισμό στα εύκολα δανεικά, δίνει σε «παρατραπεζίτες» την ευκαιρία για χρυσές δουλειές. Το πιο περίεργο της υπόθεσης, όμως, είναι ότι οι σύγχρονες μορφές «παρατραπεζικής» αναπτύσσονται αξιοποιώντας άψογα τις επίσημες υποδομές του τραπεζικού συστήματος!

Ενδεικτικό της αναβάθμισης του ρόλου των «παρατραπεζιτών» αυτή την περίοδο είναι ότι τους τελευταίους μήνες «φυτρώνουν σαν μανιτάρια» στο διαδίκτυο ιστοσελίδες με ονομασίες που παραπέμπουν σε εύκολο και γρήγορο δανεισμό. Χρησιμοποιούν μάλιστα τα εργαλεία του Google για να διαφημισθούν σε καθ’ όλα σοβαρές ιστοσελίδες ενημέρωσης και φαίνεται ότι κερδίζουν διαρκώς επισκέπτες, προφανώς από τις τάξεις των απελπισμένων καταναλωτών και επιχειρηματιών, που βρίσκουν κλειστές πόρτες στα τραπεζικά καταστήματα.

Το «πάρε-λεφτά-τώρα.gr» (προσοχή: το όνομα της ιστοσελίδας είναι φανταστικό, αλλά μοιάζει με αυτά που πράγματι συναντά κανείς σήμερα στο ίντερνετ) έρχεται να αντικαταστήσει, να εκσυγχρονίσει και να μεταφέρει σε ευρύτερο ακροατήριο το μήνυμα των ανάλογου περιεχομένου πρόχειρων διαφημιστικών εντύπων, που μοιράζονταν εδώ και αρκετό καιρό στους δρόμους της Αθήνας, με μηνύματα του τύπου «μετρητά τώρα σε κατόχους πιστωτικών καρτών, κ. Γιώργος, τηλ. 69…).

Τι υπόσχονται οι ιστοσελίδες; Ότι ένας κάτοχος πιστωτικής κάρτας, ακόμη και αν είναι «φορτωμένη» στο όριο, ακόμη και αν έχει να πληρώσει δόσεις μέχρι τρεις μήνες, μπορεί να πάρει αμέσως μετρητά, από 1.000 μέχρι 100.000 ευρώ και να τα ξεπληρώσει με άτοκες δόσεις, σαν να είχε κάνει μια αγορά με την πιστωτική του κάρτα. Όλα αυτά, χωρίς να ζητούνται άλλες διασφαλίσεις.

Αυτό που δεν αναφέρουν, βέβαια, στα «προκλητικά» μηνύματά τους οι «ανεπίσημοι δανειστές» είναι το κόστος του δανείου («άτοκες» είναι, άλλωστε, μόνο οι δόσεις). Ένα μεγάλο μέρος του ποσού που χρεώνεται στην πιστωτική κάρτα του δανειολήπτη «παρακρατείται» υπέρ του… ευγενούς πιστωτού: με απλούς μαθηματικούς υπολογισμούς, ο δανειολήπτης θα διαπιστώσει ότι ο τόκος που προκαταβάλλεται απέχει… έτη φωτός από τα δικαιοπρακτικά επιτόκια, δηλαδή από τα νόμιμα επιτόκια δανεισμού από ιδιώτη προς ιδιώτη. Με απλά λόγια, με μια πιστωτική κάρτα μπορεί να πάρει κανείς στο χέρι π.χ. 3.000 ευρώ και να χρεωθεί στην κάρτα του ποσό 5.000 ευρώ, εξοφλούμενο σε 12 άτοκες δόσεις.

Πώς εκτελείται στην πράξη αυτή η συναλλαγή; Γιατί ο «παρατραπεζίτης» χρησιμοποιεί σαν «όχημα» μια καθ’ όλα νόμιμη πιστωτική κάρτα (η επίσημη τραπεζική «υποδομή» στην οποία ήδη αναφερθήκαμε); Ο «παρατραπεζίτης» συνεργάζεται με μια εμπορική επιχείρηση-φάντασμα, που διατηρεί συνεργασία με τράπεζες για πληρωμές μέσω καρτών. Το δάνειο που παρέχεται εμφανίζεται σαν μια χρέωση για αγορά κάποιου αγαθού από το «μαγαζί-φάντασμα» και εξοφλείται με άτοκες δόσεις μέσω της κάρτας. Η τράπεζα, ακόμη και αν σταματήσει να πληρώνεται από τον κάτοχο της κάρτας είναι υποχρεωμένη, αφού η συναλλαγή έχει πάρει έγκριση, να πληρώνει στον έμπορο, πίσω από τον οποίο βρίσκεται ο «παρατραπεζίτης», τις μηνιαίες «άτοκες» δόσεις.

Ουσιαστικά, δηλαδή, η κάρτα χρησιμοποιείται σε αυτή την περίπτωση σαν μηχανισμός εξασφάλισης του «παρατραπεζίτη», για να είναι σίγουρος ότι θα πάρει πίσω τα χρήματά του, ακόμη και αν δεν μπορεί να πληρώσει ο κάτοχος της κάρτας. Σε αυτή την περίπτωση, η τράπεζα στρέφεται εναντίον του πελάτη της, αλλά οι συναλλαγές με τον «έμπορο» εξοφλούνται κανονικότατα!

Το εντυπωσιακότερο στοιχείο από όσα προβάλλονται σήμερα μέσω των ιστοσελίδων των «παρατραπεζιτών» είναι ότι με κάποιο «μαγικό» τρόπο υπόσχονται… ανάσταση πιστωτικών καρτών. Αν το πιστωτικό όριο του κατόχου της κάρτας έχει εξαντληθεί, αν είναι μέχρι και τρεις μήνες υπερήμερος στις πληρωμές του, ο «παρατραπεζίτης» έχει τη λύση: υπόσχεται ότι μπορεί να αυξήσει το πιστωτικό όριο ακόμη και τέτοιων… «μισοπεθαμένων» καρτών!

Από αυτό το σημείο και πέρα, αρχίζει ένα μυστήριο, που ίσως θα πρέπει να διερευνηθεί από τις τραπεζικές διοικήσεις: πώς, άραγε, καταφέρνουν οι «παρατραπεζίτες» να πραγματοποιούν τέτοιες υποσχέσεις; Ποιοι μπορεί να τους δίνουν μέσα από τις τράπεζες τη δυνατότητα να αυξάνουν πιστωτικά όρια «επισφαλών» δανειοληπτών; Ίσως, τελικά, οι «παρατραπεζίτες» να λειτουργούν με πολύ καλές «προσβάσεις» στο επίσημο τραπεζικό σύστημα. Και αυτό δίνει μια ακόμη πιο ενδιαφέρουσα διάσταση σε αυτό το σύγχρονο πιστωτικό φαινόμενο.