Aς πούμε λοιπόν τα πράγματα με το όνομά τους. Αν θέλουμε να μείνουμε στο ευρώ, εμείς, οι εργαζόμενοι Ελληνες, οφείλουμε να έχουμε υπόψη μας ότι στα επόμενα είκοσι χρόνια θα πρέπει να δουλέψουμε ένα χρόνο χωρίς να πληρωθούμε. Οσοι εξ ημών είναι προς την αρχή της επαγγελματικής σταδιοδρομίας θα πρέπει «να κάνουνε τα κουμάντα τους», ενώ όσοι είναι προς το τέλος μάλλον θα φορτώσουν την υποχρέωση (η ένα τμήμα της) στα παιδιά τους.Και αυτό για τον εξής απλό λόγο: Διότι το κράτος μας, αυτό που όλοι εμείς συντηρούμε, χρωστά το 160% του ετήσιου Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος μας (δηλαδή των χρημάτων που στο σύνολό μας κερδίζουμε κάθε χρόνο). Με βάση τις ευρωπαϊκές συμβάσεις, τις οποίες το κράτος μας έχει συνυπογράψει, οφείλουμε να περιορίσουμε το ποσοστό αυτό, το πολύ εντός μιας εικοσαετίας, στο 60% του ΑΕΠ. Αν δεν πείθουμε πως ανταποκρινόμαστε σε αυτή την υποχρέωση, θα υποχρεωθούμε να φύγουμε από το ευρώ. Στην περίπτωση αυτή θα πρέπει να στραφούμε στον άμεσο περίγυρό μας, δηλαδή στα Βαλκάνια και - από κοινού με τη Βουλγαρία, τη Ρουμανία, τη Σερβία, και φυσικά την Τουρκία - να υπερασπιστούμε τα γεωπολιτικά και οικονομικά μας συμφέροντα.
Για να μη συμβούν όλα αυτά θα πρέπει λοιπόν να το πάρουμε απόφαση πως στο μέλλον, θα απαιτηθεί να δουλέψουμε ένα χρόνο τζάμπα, ούτως ώστε να μειώσουμε το δημόσιο χρέος από το 160% του ετήσιου ΑΕΠ μας στο 60%. Ητοι να δώσουμε το 100% των εισοδημάτων μας ενός έτους.
Ενώπιον αυτής της ζοφερής προοπτικής, δεν είναι λίγοι αυτοί που θα μας πουν να «βαρέσουμε κανόνι», χωρίς να πολυκαταλαβαίνουν τι ακριβώς αυτό σημαίνει. Μια επιχείρηση μπορεί να βαρέσει κανόνι, να κλείσει και βάσει του πτωχευτικού Δικαίου να αποζημιωθούν, κατά σειρά προτεραιότητας, οι δικαιούχοι. Ατυχώς ή ευτυχώς τα κράτη δεν κλείνουν. Μόλις βαρέσουν το κανόνι, επαναδιαπραγματεύονται με τους πιστωτές τους την αξία των χρεογράφων τους.
Τα κρατικά χρεόγραφα δεν είναι παίξε- γέλασε. Στη σημερινή μορφή τους, (των ομολογιακών δανείων), τα ανακάλυψαν, λίγο πριν το 1700, ένα αιώνα πριν τους Γάλλους, οι Αγγλοι, οι οποίοι για να τα καταστήσουν ελκυστικά έβαλαν εγγύηση τα εμπορικά τους έσοδα από τις Ινδίες. Κατά τον 18ο αιώνα οι Γάλλοι, ελλείψει χρημάτων, υπέστησαν διαδοχικές στρατιωτικές ήττες από τους Αγγλους, κάτι που ίσως οδήγησε και στη Γαλλική Επανάσταση.
Σε ότι μας αφορά τα διαδοχικά κανόνια που βάρεσε το ελληνικό κράτος κατά τον πρώτο αιώνα της ύπαρξής του κάθε άλλο παρά ασύμφορα αποδείχθηκαν για τους ομολογιούχους, αφού κέρδισαν κατά μέσο όρο πάνω από 10%. Στην ίδια χρονική περίοδο τα άλλα ευρωπαϊκά κρατικά ομόλογα απέδιδαν κάτω από 5%. Αυτή τη διαφορά την κατέβαλε φυσικά ο ελληνικός λαός μέσω της έμμεσης φορολογίας. Ως γνωστόν οι προπαπούδες μας, «υποχρέωσαν» τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους να αγοράζουν, επί μισό και βάλε αιώνα, σχετικώς ακριβά το αλάτι, το οινόπνευμα, τα σπίρτα και άλλα βασικά προϊόντα των αρχών του προηγούμενου αιώνα, ούτως ώστε να εξοφληθούν τα χρέη της εποχής του «δυστυχώς επτωχεύσαμεν». Εκείνοι ωστόσο είχαν τη δικαιολογία πως, αν και "μαζί τα έφαγαν", τουλάχιστον τα έφαγαν σε πολέμους.